Hans Rose
| 82 zwycięstwa | |
 Hans Rose (przed 1914) | |
 Fregattenkapitän
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 grudnia 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1903–1919 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Hans Rose (ur. 15 kwietnia 1885 w Berlinie, zm. 6 grudnia 1969 w Winterbergu) – niemiecki oficer, dowódca U-Boota.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodzony 15 kwietnia 1885 roku w Berlinie. W 1903 roku wstąpił do Kaiserliche Marine jako kadet. W 1914 roku awansowany do stopnia Kapitänleutnant i mianowany dowódcą okrętu. Rok później wstąpił do U-Boot Schule i objął dowództwo na U-2. W 1916 roku został wykładowcą w U-Boot Schule, jednak jego głównym zajęciem było dowodzenie okrętem U-53[1] (od 22 kwietnia 1916 r.)[2].
We wrześniu 1916 roku odbył rejs do USA[1]. W końcu sierpnia 1916 roku Rose otrzymał od Hermanna Bauera, dowódcy flotylli okrętów podwodnych, zadanie przepłynięcia Atlantyku w jednostce U-53 i podjęcia działań zaczepnych wobec jednostek floty handlowej Aliantów w pobliżu wybrzeży neutralnych wówczas Stanów Zjednoczonych. Okręt pośpiesznie dostowano do rejsów transatlantyckich. Rose otrzymał dużą swobodę w podejmowaniu decyzji na miejscu, jednak dostał polecenie wejścia do portu Newport, w celu zademonstrowania Amerykanom niemieckiej myśli technicznej. 15 września okręt opuścił Wilhelmshaven[3]. 7 października 1916 r. wszedł do portu w Newport[4], czym wzbudził duże zainteresowanie miejscowych. Rose przyjął na okręcie amerykańskich oficerów jako gości[3], udał się z wizytą do dowódcy floty niszczycieli stacjonującej w Newport[4], wysłał list do ambasadora Niemiec w Waszyngtonie[5] i kupił gazetę, w której wyszczególniono, jakie statki i kiedy wypływają z portu. Amerykanie usiłowali zatrzymać okręt w porcie, jednak nie mieli do tego podstaw. Już po dwóch i pół godziny Rose wyszedł z Newport na Ocean Atlantycki[3]. Za granicą wód terytorialnych jego okręt zaczął atakować alianckie transportowce na oczach załóg amerykańskich okrętów, wobec czego Amerykanie byli bezsilni jako państwo neutralne[4]. Rose zatopił brytyjskie statki S.S. Stephano, S.S. Strathdene i S.S. West Point, holenderski S.S. Blommersijk i norweski S.S. Christian Knudsen[5].
Do Niemiec skierował się po wyczerpaniu ładunku torped i 28 października zawinął do bazy na Helgolandzie. W lutym 1917 roku atakował konwoje w pobliżu Wysp Brytyjskich[5].
Misja Rosego wywołała spięcie między USA i Wielką Brytanią, Amerykanie wydali oficjalne oświadczenie, w którym tłumaczyli się z bierności wobec okrętu, który działał poza zasięgiem ich wód terytorialnych. Prezydent Wilson wysłał notę do ambasadora Niemiec z żądaniem by ataki tuż za granicą morską USA więcej się nie powtarzały. Działania Rosego stały się także przedmiotem szerokiej debaty w mediach[5].
5 grudnia 1917 roku zatopił niszczyciel USS "Jacob Jones"[1]. Znany był z honorowego podejścia do przeciwnika. Po storpedowaniu jednostki odholowywał szalupy ratunkowe w pobliże jednostek ratowniczych[2]. W 1918 roku został Admiralstabsoffizier w sztabie dowództwa floty U-bootów[1].
Dowodzone przez niego jednostki łącznie zatopiły 81 statków i 1 okręt. Odszedł ze służby 24 listopada 1919 roku w stopniu Korvettenkapitän. W późniejszych latach pracował w przemyśle. Zmarł 6 grudnia 1969 roku[1].
Odznaczenia[1]
[edytuj | edytuj kod]- Order Medżydów
- Krzyż Żelazny II klasy
- Krzyż Żelazny I klasy
- Order Hohenzollernów (2 listopada 1916 r.)
- Krzyż Hanzeatycki
- Pour le Mérite (20 grudnia 1917 r.)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Hans Rose. [w:] uboat.net [on-line]. Guðmundur Helgason. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).
- ↑ a b U Boat – 53. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).
- ↑ a b c Michael L. Hadley, Roger Sarty: Tin-Pots and Pirate Ships: Canadian Naval Forces and German Sea Raiders 1880-1918. McGill & Queen’s University Press, 1991, s. 148-156. ISBN 0-7735-0778-7.
- ↑ a b c Bradley Sheard: Lost Voyages: Two Centuries of Shipwrecks in the Approaches to New York. Nowy Jork: Aqua Quest Publications, Inc., 1998, s. 111−112. [dostęp 2016-02-21].
- ↑ a b c d Rodney Carlisle: The Attacks on U. S. Shipping that Precipitated American Entry into World War I. s. 5. [dostęp 2016-02-21]. (ang.).