Hans von Luck

Hans von Luck
Oberst Oberst
Pełne imię i nazwisko

Hans-Ulrich Freiherr von Luck und Witten

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1911
Flensburg

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1997
Hamburg

Przebieg służby
Lata służby

1929–1945

Siły zbrojne

Reichswehra
Wehrmacht

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

wykładowca teorii wojskowości

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny (1939) I Klasy Krzyż Żelazny (1939) II Klasy

Hans-Ulrich Freiherr von Luck und Witten, w literaturze wymieniany zazwyczaj jako Hans von Luck (ur. 15 lipca 1911 we Flensburgu, zm. 1 sierpnia 1997 w Hamburgu) – niemiecki wojskowy, pułkownik Wehrmachtu służący podczas II wojny światowej w szeregach 7 Dywizji Pancernej i 21 Dywizji Pancernej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w pruskiej rodzinie wojskowej. Jego ojciec, Otto von Luck służył w Kaiserliche Marine i zginął podczas I wojny światowej. W 1929 r. młody von Luck wstąpił do Reichswehry. W latach 1931–1932 przeszedł szkolenie piechoty w Dreźnie pod kierunkiem Erwina Rommla[1]. 30 czerwca 1934 r. jednostka von Lucka wzięła udział w nocy długich noży, aresztując kilku członków SA w Szczecinie[2].

W 1939 r. został dowódcą kompanii w batalionie rozpoznawczym 2 Dywizji Lekkiej, z którą wziął udział w agresji na Polskę[3]. Przeniesiony wraz z całą jednostką do 7 Dywizji Pancernej gen. Rommla, w jej szeregach brał udział w kampanii francuskiej, pod koniec której mianowano go dowódcą batalionu rozpoznawczego. Następnie w stopniu kapitana jako oficer sztabowy 7 Dywizji Pancernej służył podczas operacji Barbarossa[4]. Ze swoją jednostką przeszedł przez Wilno, Mińsk i Witebsk do Smoleńska. Po odwrocie spod Moskwy został wycofany z frontu wschodniego i awansowany na majora.

W kwietniu 1942 r. von Lucka wysłano do Afryki Północnej, gdzie objął dowództwo 3. pancernego batalionu rozpoznawczego 21 Dywizji Pancernej[5]. Brał udział w II bitwie pod El Alamein[6]. W grudniu 1942 r. wycofał się wraz z jednostką z Afryki i powrócił do Niemiec. Wkrótce jako pułkownik został oddelegowany do Francji, by nadal w szeregach 21 Dywizji Pancernej przygotowywać się do odparcia spodziewanej inwazji aliantów zachodnich na kontynent.

Po lądowaniu nieprzyjacielskich wojsk w Normandii, 9 czerwca 1944 r. von Luck został mianowany dowódcą Kampfgruppe von Luck, grupy bojowej złożonej z elementów 125 Pułku Grenadierów Pancernych. Jego stworzona ad hoc jednostka odegrała dużą rolę w lipcu 1944 r., kiedy stanąwszy naprzeciwko alianckiej operacji Godwood, dysponując zaledwie czterema działami przeciwlotniczymi 88 mm zniszczyła 40 brytyjskich czołgów, za co ich dowódca został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego[7].

Po klęsce pod Falaise grupa von Lucka wycofała się za Sekwanę, a jej dowódca przybył 9 września do Strasburga, aby otrzymać nowe zadania. W styczniu 1945 r. wziął udział w operacji Nordwind, nieudanej niemieckiej ofensywie w Alzacji, mającej na celu odciążenie sił walczących w Ardenach[8]. W kwietniu 1945 r. von Luck trafił do sowieckiej niewoli po nieudanej próbie przebicia się na tereny kontrolowane przez Amerykanów w bitwie pod Halbe.

Został umieszczony w obozie jenieckim na terenie sowieckiej Gruzji. W 1950 r. zwolniono go z niewoli. Powrócił do Niemiec Zachodnich, gdzie został cenionym wykładowcą na uczelniach wojskowych Bundeswehry. Wydał wspomnienia wojenne pt. Panzerkommandant, a pod koniec życia nawiązał prywatną przyjaźń z amerykańskim historykiem Stephenem Abrosem. Zmarł 1 sierpnia 1997 r. w wieku 86 lat.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Daniel Allen Butler: Field Marshal: The Life and Death of Erwin Rommel. Havertown; Oxford: Casemate, 2015, s. 393. (ang.).
  2. ↑ Hans von Luck: Panzer Commander: The Memoirs of Colonel Hans von Luck. New York: Dell Publishing of Random House, 1989, s. 9−16. (ang.).
  3. ↑ Von Luck, op. cit., s. 32.
  4. ↑ Von Luck, op. cit., s. 66.
  5. ↑ Butler, op. cit., s. 392.
  6. ↑ Ronald Lewin: Rommel As Military Commander. New York: B&N Books, 1998, s. 173. (ang.).
  7. ↑ Stephen E. Ambrose: Obywatele w mundurach. Warszawa: Magnum, 2006, s. 52.
  8. ↑ Ambrose, op. cit., s. 353–354.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stephen E. Ambrose: Obywatele w mundurach. Warszawa: Magnum, 2006.
  • Daniel Allen Butler: Field Marshal: The Life and Death of Erwin Rommel. Havertown; Oxford: Casemate, 2015. (ang.).
  • Ronald Lewin: Rommel As Military Commander. New York: B&N Books, 1998. (ang.).
  • Hans von Luck: Panzer Commander: The Memoirs of Colonel Hans von Luck. New York: Dell Publishing of Random House, 1989. (ang.).