Heinrich Barbl

Heinrich Barbl
Ilustracja
Esesmani z załogi Bełżca. Pierwszy po prawej Heinrich Barbl
SS-Unterscharführer SS-Unterscharführer
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1900
Sarleinsbach

Jednostki

Schutzstaffel

Heinrich Barbl (ur. 3 marca 1900 w Sarleinsbach, data i miejsce śmierci nieznane) – austriacki hydraulik, uczestnik akcji T4, członek personelu obozu zagłady w Bełżcu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w austriackim Sarleinsbach[1]. Z zawodu był hydraulikiem[2]. Po rozpoczęciu II wojny światowej został zwerbowany do personelu akcji T4, czyli tajnego programu eksterminacji osób psychicznie chorych i niepełnosprawnych umysłowo. Służył w „ośrodku eutanazji” na Zamku Hartheim[1].

Podobnie jak wielu innych weteranów akcji T4 został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. Na początku 1942 roku rozpoczął służbę w obozie zagłady w Bełżcu[3]. Uczestniczył tam w budowie pierwszych komór gazowych. Ze względu na jego przedwojenny fach powierzono mu zadanie zainstalowania przewodów, które doprowadzały do komór spaliny wytwarzane przez zdobyczny sowiecki silnik[2]. Nieco później wykonał tę samą pracę w obozie zagłady w Sobiborze[1].

Po uruchomieniu Bełżca został obozowym hydraulikiem i elektrykiem. Pełnił też służbę na terenie tzw. obozu II, czyli w strefie zagłady, w której znajdowały się komory gazowe i masowe groby[4]. Notorycznie nadużywał alkoholu, prawdopodobnie z tego powodu zimą 1942/43 komendant Gottlieb Hering ukarał go uwięzieniem w bunkrze-karcerze[5][6]. Ze względu na swe pijaństwo i ograniczony intelekt był obiektem kpin ze strony innych członków załogi. Hering zwolnił go z obowiązku wykonywania egzekucji w obozowym „lazarecie”[a], uzasadniając to stwierdzeniem, że Barbl „jest tak stuknięty, że mógłby zastrzelić nas, zamiast Żydów”. Niektórzy członkowie załogi podejrzewali, że Barbl z rozmysłem udawał osobę ograniczoną intelektualnie, aby uniknąć wykonywania najbardziej uciążliwych zadań[5]. Brak informacji, które wskazywałyby, że wykazywał się okrucieństwem wobec żydowskich więźniów[7].

Z ustaleń zachodnioniemieckiej prokuratury, która na początku lat 60. prowadziła śledztwo w sprawie zbrodni popełnionych w Bełżcu, wynika, że Barbl najprawdopodobniej przeżył wojnę, a po jej zakończeniu powrócił do Austrii[4].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Był to masowy grób na terenie obozu II. Nad jego krawędzią rozstrzeliwano Żydów niezdolnych dotrzeć o własnych siłach do komór gazowych: starców, inwalidów, osoby ranne i chore, małe dzieci bez opiekunów. Patrz: Kuwałek 2010 ↓, s. 51–52 i 133–134.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Webb 2016 ↓, s. 165.
  2. ↑ a b Tregenza 2001 ↓, s. 178.
  3. ↑ O’Neil 2008 ↓, s. 118.
  4. ↑ a b Kuwałek 2010 ↓, s. 69.
  5. ↑ a b O’Neil 2008 ↓, s. 104.
  6. ↑ Kuwałek 2010 ↓, s. 62.
  7. ↑ O’Neil 2008 ↓, s. 125.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Kuwałek: Obóz zagłady w Bełżcu. Lublin: Państwowe Muzeum na Majdanku, 2010. ISBN 978-83-925187-8-5.
  • Robin O’Neil: Bełżec: Stepping Stone to Genocide. New York: JewihGen, Inc., 2008. ISBN 978-0-9764759-3-4. (ang.).
  • Michael Tregenza. Bełżec – okres eksperymentalny. Listopad 1941 – kwiecień 1942. „Zeszyty Majdanka”. XXI, 2001. ISSN 0514-7409. 
  • Chris Webb: The Belzec death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2016. ISBN 978-3-8382-0866-4. (ang.).