| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Heinrich Besseler (ur. 2 kwietnia 1900 w Dortmund-Hörde, zm. 25 lipca 1969 w Lipsku[1][2]) – niemiecki muzykolog.
Studiował u Wilibalda Gurlitta na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, w 1923 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji Beiträge zur Stilgeschichte der deutschen Suite im 17. Jahrhundert[2]. W 1925 roku habilitował się na podstawie pracy Die Motettenkomposition von Petrus de Cruce bis Philipp von Vitry (ca. 1250–1350)[2]. Uzupełniające studia odbył na Uniwersytecie Wiedeńskim u Guido Adlera oraz na Uniwersytecie w Getyndze u Friedricha Ludwiga[2]. Był wykładowcą Uniwersytetu w Heidelbergu (1928–1948), Uniwersytetu w Jenie (1948–1956) i Uniwersytetu w Lipsku (1956–1965)[2]. Był członkiem Sächsische Akademie der Wissenschaften[1]. W 1967 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Chicagowskiego[1].
Był cenionym autorytetem w dziedzinie muzyki średniowiecznej i renesansowej[2]. Jego praca Die Musik des Mittelalters und der Renaissance (Poczdam 1931) należy do podstawowej bibliografii tematu[1][2]. Ponadto opublikował takie prace jak Johann Sebastian Bach (Stuttgart 1935, 2. wydanie 1955), Zum Problem der Tenorgeige (Heidelberg 1949), Bourdon und Fauxbourdon: Studien zum Ursprung der niederländischen Musik (Lipsk 1950), Fünf echte Bildnisse Johann Sebastian Bachs (Kassel 1956)[2]. Przygotował liczne edycje źródłowe, m.in. dzieł Dufaya i Ockeghema[2].