Po ślubie zamieszkała w otrzymanym od ojca pałacu w Boleniu. Małżeństwo pozostało bezdzietne, Helena adoptowała jednak kilkoro dzieci chłopskich.
Amatorsko zajmowała się malarstwem i rzeźbą. Prace te cieszyły się uznaniem jej ojca. Zachęcał ją do dalszego rozwijania się w tym kierunku. Nie otrzymała formalnego wykształcenia artystycznego. W jej szkicowniku z czasów szkolnych można zauważyć poprawki dokonane przez Matejkę.[2]
Często towarzyszyła ojcu w pracy. Zachowały się relacje malarza oraz jego sekretarza, Mariana Gorzkowskiego, z których wynika, że Helena spędzała wiele czasu w pracowni, zagłębiona w to, co tworzył jej ojciec. Już jako dorosła kobieta wielokrotnie pozowała ojcu do obrazów: Dziewica Orleańska, Zawieszenie dzwonu Zygmunta[3][4].
W okresie I wojny światowej opiekowała się ofiarami działań wojennych i udzielała pomocy stacjonującemu w Boleniu II pułkowi ułanów, za co została odznaczona przez prezydenta RP Krzyżem Niepodległości.
Jan Styfi, Helena Matejko, detal obrazu Jana Matejki, Portret dzieci artysty Tadeusza, Heleny i Beaty - próba drzeworytnicza, XIX w., Muzeum Narodowe w Krakowie
↑AgnieszkaA.JanczykAgnieszkaA., Zawieszenie dzwonu Zygmunta - Matejko [online], Oficjalna strona Zamku Królewskiego na Wawelu, 13 lipca 2021 [dostęp 2024-03-20](pol.).
Ciciora-Czwórnóg B., Jan Matejko. Kolekcja Muzeum Narodowego w Krakowie, Olszanica 2005, ISBN 83-89747-16-2, ss. 5–8.
Serafińska S., Jan Matejko. Wspomnienia rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 1958.
MariaM.SzypowskaMariaM., Jan Matejko wszystkim znany, Warszawa: Zarząd Krajowy Związku Młodzieży Wiejskiej, 1988, ISBN 83-00-02435-2, OCLC170000049. Brak numerów stron w książce