Helmut Kunz
 SS-Sturmbannführer
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 września 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 września 1976 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1936–1945 |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
Helmut Kunz (ur. 26 września 1910 w Ettlingen, zm. 23 września 1976 we Freudenstadt) – członek SS i dentysta. Przyznał się do podania znieczulenia dzieciom Goebbelsa, zanim zostały zabite.
Młodość
[edytuj | edytuj kod]Kunz urodził się w Ettlingen w Niemczech. Początkowo studiował prawo, a dopiero później stomatologię. W 1936 roku otworzył praktykę dentystyczną i w tym samym roku wstąpił do SS.
Kariera w SS
[edytuj | edytuj kod]W 1939 roku Kunz został członkiem 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf”. W 1941 roku został poważnie ranny, potem przydzielony do biura medycznego Waffen-SS w Berlinie jako młodszy asystent generalnego stomatologa. W końcu kwietnia 1945 roku został przydzielony do służby w Kancelarii Rzeszy. Był członkiem NSDAP od 1937 roku[1].
Zabójstwo dzieci Goebbelsów
[edytuj | edytuj kod]W przeciwieństwie do innych liderów III Rzeszy Joseph Goebbels postanowił pokazać swoje silne wsparcie dla Hitlera i w kwietniu 1945 roku przeprowadził się wraz z rodziną do bunkra położonego pod ogrodami kancelarii Rzeszy w Berlinie[2]. Pierwszą pacjentką Kunza była Magda Goebbels. 27 kwietnia poprosiła go, aby pomógł w zabiciu jej dzieci. Z kolei 1 maja, Magda zadzwoniła do Kunza i poprosiła, by przyszedł do Vorbunkra. Gdy przybył, Magda poinformowała go, że Hitler nie żyje oraz że są grupy, które próbują przebić się przez sowieckie okrążenie i uciec, lecz ona i jej mąż zdecydowali, że nadeszła pora, by umrzeć. Magda i Joseph nalegali, by Kunz im pomógł. Według niego, zrobił dzieciom Goebbelsów zastrzyk z morfiny, którą otrzymał od doktora Ludwiga Stumpfeggera, aby dzieci nie były przytomne podczas podania kapsułek z cyjankiem.
Schwytanie i życie po wojnie
[edytuj | edytuj kod]Kunz powrócił do pracy. 2 maja został schwytany przez żołnierzy Armii Czerwonej wraz z dr. Wernerem Haasem i dwiema pielęgniarkami Erną Flegel i Liselotte Chervinską. Spędził dziesięć lat w sowieckiej niewoli, po czym powrócił do Münster. W 1955 roku były sierżant Waffen-SS i jeniec wojenny Harri Mengershausen, włączył Kunza w odpowiedzialność za śmierć dzieci Goebbelsów.
W swoich zeznaniach Kunz stwierdził, że zrobił dzieciom zastrzyk z morfiny, lecz to Magda Goebbels lub dr Ludwig Stumpfegger podali dzieciom kapsułki z trucizną. Jednakże zeznania Rochusa Mischa i Wernera Naumanna są sprzeczne z tym, co twierdzi Kunz. Misch i Naumann stwierdzili, że to doktor Stumpfegger przygotował i podał dzieciom specjalny napój zawierający substancje narkotyczne. Zrobił to, aby wprowadzić je w głęboki sen, a następnie Magda podała im kapsułki z cyjankiem[3].
Niemiecki sąd odrzucił możliwość skazania Kunza. On sam z kolei aż do śmierci prowadził praktykę dentystyczną, która cieszyła się uznaniem[4]. Helmut Kunz zmarł w 1976 roku we Freudenstadt.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dominik Groß Mathias Schmidt Alexander, Helmut Kunz und die Ermordung der Goebbels-Kinder [online], Zahnärztliche Mitteilungen, 16 kwietnia 2020 [dostęp 2022-01-31] (niem.).
- ↑ Mollo, Andrew & Ramsey, Winston, ed. After the Battle, Number 61, Seymour Press Ltd., London, 1988, pp 28, 30.
- ↑ I was in Hitler’s suicide bunker BBC News 03.09.2009.
- ↑ Kindermord im Führerbunker.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Fohrmann, Petra. Die Kinder des Reichsministers: Erinnerungen einer Erzieherin an die Familie Goebbels – 1943 bis 1945. Verlag Fohrmann. Swisttal (10. Oktober 2005)
- Lehrer, Steven (2006). The Reich Chancellery and Führerbunker Complex: An Illustrated History of the Seat of the Nazi Regime. McFarland. p. 214. ISBN 0-7864-2393-5.
- Lehrer, Steven (2002). Hitler Sites: A City-by-city Guidebook (Austria, Germany, France, United States). McFarland. p. 224. ISBN 0-7864-1045-0.
- James Preston O’Donnell, The Bunker: The History of the Reich Chancellery Group, Boston: Houghton Mifflin, 1978, ISBN 978-0-395-25719-7, OCLC 4076365.
- V. K Vinogradov, Hitler’s Death: Russia’s Last Great Secret from the Files of the KGB, I︠A︡. F Pogoniĭ, N. V Tept︠s︡ov, London: Chaucer Press, 2005, ISBN 1-904449-13-1, OCLC 62312352.