Imię i nazwisko |
Heinrich Joseph Riegel |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Henri-Joseph Rigel, właśc. Heinrich Joseph Riegel[1] (ur. 9 lutego 1741 w Wertheim, zm. 2 maja 1799 w Paryżu[1][2][3][4]) – francuski kompozytor pochodzenia niemieckiego.
Był synem Georga Caspara Riegela, zarządcy księcia Löwensteina[4]. Uczył się w Stuttgarcie u Niccolò Jommellego oraz przypuszczalnie w Mannheimie u Franza Xavera Richtera[1][2][3][4]. Około 1767 roku osiadł w Paryżu[1][2][3][4]. W latach 1783–1788 pisał kompozycje na potrzeby Concert Spirituel[1][4]. Zajmował się też działalnością wydawniczą[4]. Uczył solfeżu w École Royale de Chant, a po jej przekształceniu w 1795 roku w Konserwatorium Paryskie został wykładowcą gry fortepianowej[3][4].
Był jednym z pierwszych kompozytorów tworzących utwory na fortepian z towarzyszeniem orkiestry[1]. Jego sonaty fortepianowe mają budowę 2- lub 3-częściową[4]. W niektórych wprowadzał w partii fortepianu efekty naśladujące brzmienie orkiestry, m.in. powtarzalne akordy w obu rękach w początkowych i końcowych fragmentach części[4]. Symfonie Rigla mają konstrukcję 3-częściową, o następstwie części szybka–wolna–szybka, bez menueta[4]. Pisał także opery komiczne w typie niemieckiego singspielu, m.in. Le Savetier et le financier (1778), L’Automate (1781), Rosanie (1780), Blanche et Vermeille (1781), Lucas et Babet (1787), Les Amours du Gros-Caillou (1786), Alix de Beaucaire (1791)[1].
Jego synem był kompozytor Henri-Jean Rigel[1].