Hiroshi Noma | |
Data i miejsce urodzenia |
23 lutego 1915 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 stycznia 1991 |
Narodowość |
japońska |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki | |
Ważne dzieła | |
|
Hiroshi Noma (jap. 野間 宏 Noma Hiroshi; ur. 23 lutego 1915 w Kobe, zm. 2 stycznia 1991 w Tokio[1]) – japoński pisarz, poeta i krytyk literacki[2].
Urodził się w rodzinie buddyjskiej[3]. W 1938 roku ukończył studia na wydziale literatury francuskiej na Kyoto University[4][5]. Wcześniej wywarł na niego wpływ symbolistyczny poeta Katsutarō Takeuchi[2].
Podczas studiów związał się z ruchami lewicowymi[2][4]. W 1941 roku zwerbowany do wojska, służył w Chinach i na Filipinach, uczestniczył m.in. w bitwach na półwyspie Bataan i wyspie Corregidor. Zachorował na malarię i został odesłany do domu[3]. Niedługo potem został aresztowany za aktywną propagandę antymilitarystyczną i trafił na pół roku do więzienia[4] w Osace[2]. W 1947 roku wstąpił do Japońskiej Partii Komunistycznej, z której usunięto go decyzją kierownictwa, w 1964[2][4][5].
Debiutował w 1946 roku powieścią Kurai e[3] („Ciemny obraz”[1]), uważaną przez krytyków za pierwsze dzieło powojennej literatury japońskiej[4].
Za wydaną w 1952 roku antywojenną powieść Shinkū chitai (wyd. polskie „Strefa próżni”, 1957[1]) otrzymał Nagrodę Kultury Wydawnictwa Mainichi[3]. W 1971 roku uhonorowano go nagrodą im. Jun’ichirō Tanizakiego[3].
Pisarz wykorzystywał technikę strumienia świadomości[2].