Hnat Stefaniw

Hnat Stefaniw
Гнат Стефанів
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1885
Toporowce, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1949
Regensburg, Niemcy Zachodnie

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. i k. Armia
c. k. Obrona Krajowa
Ukraińska Armia Halicka
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna ukraińsko-sowiecka,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Hnat Stefaniw (ukr. Гнат Стефанів, niem. Ignaz Stefaniów; ur. 5 maja 1885 w Toporowcach, zm. 20 czerwca 1949 w Ratyzbonie) – ukraiński wojskowy, pułkownik Ukraińskiej Armii Halickiej (UHA) i armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

1 września 1905 został mianowany na stopień kadeta–zastępcy oficera i wcielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 10 w Jarosławiu[1]. 1 maja 1907 został mianowany podporucznikiem. W tym samym roku został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie[2]. 1 maja 1912 awansował na porucznika. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[3]. 35 Pułk Piechoty Obrony Krajowej pozostawał jego oddziałem macierzystym do 1918, przy czym w 1917 został on przemianowany na Pułk Strzelców Nr 35[4].

Sotnik Legionu Ukraińskich Strzelców Siczowych. W listopadzie 1918 organizator i komendant złoczowskiego okręgu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL).

Od 9 listopada[5] do 10 grudnia 1918 był dowódcą Komendy Głównej armii UHA we Lwowie, z jego rozkazu wojska ukraińskie opuściły Lwów.

Później przeszedł do armii URL, dowodził huculskim koszem (obozem) piechoty morskiej, brygadą zapasową 3 Żelaznej Dywizji Strzelców. W pierwszym pochodzie zimowym dowodził pułkiem konnym, w 1920 był dowódcą wszystkich służb tyłowych armii URL. W sierpniu 1920 przekroczył z grupą gen. Antona Krawsa granicę Czechosłowacji, do 1923 był konsulem ZURL w Użhorodzie.

Do 1939 mieszkał na Zakarpaciu, po aneksji Ukrainy Karpackiej przez Węgry w Wiedniu, na Łemkowszczyźnie, a od 1944 w Niemczech, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 324, 437.
  2. ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 144, 340.
  3. ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 140, 296.
  4. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 69, 356.
  5. ↑ „Diło”, 257 (9817) (10 listopada 1918), s. 1. (ukr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1906. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1905. (niem.).
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1908. Wiedeń: styczeń 1908. (niem.).
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Stefaniw Hnat. w: Dovidnyk z istorii Ukrainy / opr. Ihor Pidkova, Roman Shust, Kost Bondarenko; Lviv: Wyd. Lvivskyi derzhavnyi universytet im. Ivana Franka i Vydavnyctvo Heneza, 1999. ISBN 978-966-504-237-2. (ukr.)