Hokke-ji

Hokke-ji
法華寺
Ilustracja
Wejście do świątyni
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Nara

Wyznanie

buddyzm

Historia
Data budowy

745

Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Hokke-ji法華寺”
34°41′32,64″N 135°48′14,82″E/34,692400 135,804117
Strona internetowa
Dzwonnica
Cesarzowa Kōmyō

Hokke-ji (jap. 法華寺 Hokke-ji; dosł. Świątynia Lotosu Prawa[1]) także jako Hokke-ji Monzeki (jap. 法華寺門跡)[a][2] – buddyjska świątynia znajdująca się w Narze w Japonii.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie na terenie, na którym znajduje się świątynia istniała rezydencja należąca do wpływowego arystokraty Fuhito Fujiwary (659–720). Po jego śmierci rezydencję odziedziczyła jego córka, cesarzowa Kōmyō (701–760) i ufundowała na tym terenie świątynię w 745 roku, aby upamiętnić swojego ojca. Była ona głową systemu żeńskich klasztorów prowincjonalnych o nazwie kokubun-niji[b][3]. Hokke-ji jest skrótem od Hokke Metsuzai no Tera[4], świątyń pokuty lotosu prawa[1]. Klasztor ten został ustanowiony głównym klasztorem żeńskim najpierw dla prowincji Yamato, a później także dla całej Japonii. Jego budowa zakończyła się w 782 roku, gdyż wtedy został zlikwidowany urząd zajmujący się budową świątyni[1].

Głównym obiektem kultu był wtenczas, podobnie jak w klasztorze Tōdai-ji, najprawdopodobniej posąg Dainichi Nyorai[1].

Po przeniesieniu stolicy Japonii z Nary do Nagaoki w 784 roku, klasztor stracił na znaczeniu i zaczął podupadać[1]. W roku 1017 w klasztorze służyło 15 mniszek[5].

W 1180 roku świątynia została mocno zniszczona w wyniku najazdu wojsk dowodzonych przez Shigehirę Taira. Klasztor odbudowano w 1203 roku[1].

W ciągu kolejnych lat klasztor nawiedziły klęski żywiołowe. W 1499 i 1506 roku budynki świątynne strawił pożar, a w roku 1696 i 1707 mocno ucierpiały podczas trzęsień ziemi. W związku z tym większość budynków, które obecnie można oglądać na terenie świątyni pochodzi z 1601 roku[1].

Obiekty na terenie świątyni

[edytuj | edytuj kod]

W świątyni znajduje się posąg Kannon o Jedenastu Twarzach, powstały w IX wieku, znajdujący się w głównym pawilonie świątyni. Oprócz tego w świątyni znajduje się wykonany z papieru posążek Yokobue, mniszki mieszkającej w klasztorze pod koniec XII wieku[1].

Obiekty świątynne[2]

[edytuj | edytuj kod]
  • Główny pawilon – został odbudowany w 1601 roku z inicjatywy i funduszy Yodogimi, drugiej żony Hideyoshiego Toyotomi
  • Wielka brama południowa – została odbudowana w tym samym czasie, co główny pawilon
  • Dzwonnica – datowana na 1602 rok
  • Ogród Meishō – znany z irysów
  • Pawilon Goma – od 2005 roku, 28 dnia każdego miesiąca odbywają się w nim pogrzeby
  • Pawilon Yokobue – pochodzi z okresu Kamakura. Jest to obecnie najstarszy zachowany budynek na terenie klasztoru
  • Łaźnia – obecny budynek jest rekonstrukcją z 1766 roku
  • Kōgetsutei (Pawilon Blasku Księżyca) – wiejski dom przeniesiony ze wsi Tsukigase
  • Karakuen (Ogród Karaku) – można w nim oglądać krzewy kamelii japońskiej i ponad 750 różnych gatunków roślin

Galeria

[edytuj | edytuj kod]
Łaźnia
Łazienki
Ogród kwiatowy
Ogród kwiatowy
Brama południowa
Brama południowa

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Monzeki (門跡) byli buddyjskimi mniszkami lub mnichami pochodzącymi z arystokracji lub linii cesarskiej. Termin ten odnosi się również do świątyń, którym służyli.
  2. ↑ Mąż Kōmyō, cesarz Shōmu (701–756), utworzył we wszystkich prowincjach kraju system świątyń/klasztorów męskich (kokubun-ji) i żeńskich (kokubun-niji). Główną świątynią była Tōdai-ji w Nara.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Maciej Kanert: Starożytna Japonia. Kraków: WUJ, 2006, s. 80-82. ISBN 83-233-2152-3.
  2. ↑ a b Oficjalna strona świątyni.
  3. ↑ Hokkeji. Hokkeji Imperial Convent. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
  4. ↑ A Topical History of Japan. The University of Michigan, 1966. s. 6. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
  5. ↑ Lori Meeks: Hokkeji and the Reemergence of Female Monastic Orders in Premodern Japan. 2010.