Holochlamys beccarii

Holochlamys beccarii
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

żabieńcowce

Rodzina

obrazkowate

Podrodzina

Monsteroideae

Rodzaj

Holochlamys

Gatunek

Holochlamys beccarii

Nazwa systematyczna
Holochlamys beccarii (Engl.) Engl.
Malesia 1: 265 (1883)
Synonimy
  • Spathiphyllum beccarii Engl.
  • Holochlamys guineensis Engl. & K.Krause
  • Holochlamys elliptica Alderw.
  • Holochlamys ornata Alderw.
  • Holochlamys montana Gilli[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Holochlamys beccarii (Engl.) Engl. – gatunek wieloletnich, wiecznie zielonych roślin zielnych z monotypowego rodzaju Holochlamys z plemienia Spathiphylleae w rodzinie obrazkowatych[4], występujących na Nowej Gwinei, gdzie zasiedlają brzegi strumieni lub skały w lasach deszczowych[5]. Nazwa rodzaju pochodzi od greckich słów όλος ('olos – zupełny, cały) i χλαμύς (chlamys – krótki płaszcz) i odnosi się do zrośniętych listków okwiatu[5]; nazwa gatunkowa beccari została nadana na cześć Odoardo Beccari, włoskiego botanika, który odkrył m.in. dziwidło olbrzymie[6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Łodyga
Krótka, pionowa łodyga, z obecnymi trichosklereidami.
Liście
Rośliny tworzą kilka liści właściwych na wierzchołkowo kolankowatych ogonkach, o blaszce podłużno-eliptycznej lub jajowatej do lancetowatej, często skośnej, o ostrym lub zaostrzonym wierzchołku i klinowatej do okrągłej nasadzie. Nerwacja pierwszorzędowa pierzasta, zbiegająca się do żyłki marginalnej, dalsze użyłkowanie równoległo-pierzaste.
Kwiaty
Rośliny tworzą pojedynczy kwiatostan typu kolbiastego pseudancjum na pędzie kwiatostanowym krótszym od ogonków liściowych. Pochwa kwiatostanu biała, z wyraźnym nerwem głównym i pierzastym użyłkowaniem pierwszego rzędu, lekko obejmująca kolbę, po przekwitnięciu szybko odpadająca i rozkładająca się. Kolba siedząca lub osadzona na krótkiej szypule, cylindryczna, pokryta obupłciowymi kwiatami. Okwiat złożony z 4 ściętych listków zrośniętych w kubkowatą strukturę. Kwiaty zbudowane z 3 wolnych pręcików i pojedynczej zalążni. Pręciki o krótkich, podłużnych nitkach i podłużnych pylnikach, otwierających się przez podłużną szczelinę. Zalążnia niemal cylindryczna do jajowatej, 1-komorowa, zawierająca wiele anatropowych zalążków, powstających z bazalnego łożyska. Szyjka słupka cylindryczna, mniej więcej średnicy zalążni, zakończona podłużno-eliptycznym znamieniem.
Owoce
Jagody zawierające od 1 do kilku podłużno-eliptycznych nasion o gładkiej lub delikatnie pomarszczonej łupinie. Bielmo obfite.
Genetyka
Liczba chromosomów 2n = 60[5].

Zastosowania

[edytuj | edytuj kod]
Rośliny magiczne
W Papuazji Holochlamys beccari stosowana jest w połączeniu z Pisonia longirostris i Angiopteris evecta do przeciwdziałania efektom czarów[7].
Rośliny jadalne
Młode korzenie i pędy tej rośliny są żute[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-21] (ang.).
  3. ↑ Rafael Govaerts, David G. Frodin: World Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae). The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, 2002. [dostęp 2010-10-21]. (ang.).
  4. ↑ L.I. Cabrera et al. Phylogenetics relationships of aroids and duckweeds (Araceae) inferred from coding and noncoding plastid DNA. „American Journal of Botany”. 95(9), s. 1153-1165, 2008. (ang.). 
  5. ↑ a b c Simon J. Mayo, Josef Bogner, Peter C. Boyce: The Genera of Araceae. Eleanor Catherine (ilustr.). Kew: The Trustees, Royal Botanic Gardens, 1997, s. 110. ISBN 1-900347-22-9. OCLC 468572283. (ang.).
  6. ↑ D. Gledhill: The names of plants. Cambridge [etc]: Cambridge University Press, 2008, s. 68. ISBN 978-0-521-86645-3.
  7. ↑ a b Nombo Porer: Reite plants: an ethnobotanical study in Tok Pisin and English. s. 56. ISBN 978-1-921666-01-8. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]