Hrabia Orlok
.jpg) Max Schreck jako hrabia Orlok (1922) | |
| Pierwsze wystąpienie |
Nosferatu – symfonia grozy (1922) |
|---|---|
| Ostatnie wystąpienie |
Nosferatu (2024) |
| Twórca | |
| Grany przez |
Max Schreck (1922) |
| Dane biograficzne | |
| Płeć |
mężczyzna |
| Miejsce urodzenia | |
| Miejsce śmierci |
Wisborg, Niemcy |
| Inne informacje | |
| Zajęcie | |
Hrabia Orlok (niem. Graf Orlok) – postać fikcyjna, która pojawia się w niemieckim niemym filmie Nosferatu – symfonia grozy (1922) i jego kolejnych remake’ach, oparta na postaci hrabiego Drakuli, stworzonej przez irlandzkiego pisarza Brama Stokera[1].
Opis postaci
[edytuj | edytuj kod]Hrabia Orlok, znany też jako Nosferatu[2][3], mieszka samotnie w rozległym zamku ukrytym wśród poszarpanych szczytów w odległym zakątku Karpat. Zamek został zapomniany przez świat na wieki, spowijają go cienie i jest mocno zaniedbany, co wywołuje bardzo złowrogi nastrój. Orlok jest w zmowie z agentem mieszkaniowym Knockiem i chce kupić dom w (fikcyjnym) mieście Wisborg w Niemczech. Miejscowi chłopi żyją w strachu przed widmami i wilkołakami nawiedzającymi region i nigdy nie wychodzą po zmroku. Thomas Hutter lekceważy ich strach, uważając go za przesąd i wyrusza z polecenia swojego pracodawcy Knocka do zniszczonego zamku; jednakże wystraszony woźnica nie chce go przewieźć przez prowadzący do zamku most. Przez resztę drogi wozi go ubrana na czarno postać w czarnym powozie (Orlok w przebraniu). Kiedy Hutter przybywa do zamku, wita go hrabia; obaj jedzą razem kolację i omawiają zakup wspomnianego domu przez Orloka[4]. Hutter przypadkowo kaleczy się w kciuk podczas krojenia chleba, a hrabia ledwo jest w stanie powstrzymać swoją chęć wyssania krwi z jego rany. Po tym, jak Hutter pada osłabiony na krzesło, Orlok żywi się jego krwią, ale nie jest to pokazane na ekranie; Hutter następnego dnia odkrywa dwa ugryzienia w szyję, ale przypisuje je komarom, nieświadomy w tym momencie, że jego gospodarz jest w rzeczywistości wampirem[5].
Hutter uświadamia sobie tę przerażającą prawdę dopiero później w swoich komnatach, po lekturze Księgi wampirów i odkrywa, że jest uwięziony w zamku przez hrabiego. Nocą Orlok atakuje leżącego w łóżku Huttera, ale jego ukochana żona Ellen, poprzez telepatię wyczuwa, że życie jej męża jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie; krzyczy do niego i jakimś cudem Orlok nie jest w stanie go zaatakować. Następnego ranka Hutter przeszukuje zamek i ku swojemu przerażeniu odkrywa, że Orlok „śpi” w piwnicy w brudnej trumnie wypełnionej ziemią. Hutter następnie jest świadkiem, jak Orlok ładuje wóz z kilkoma trumnami wypełnionymi ziemią, ukrywając się w jednej z nich i zostają wywiezione w celu załadowania ich na statek płynący do Wisborga. Później okazuje się, że ta gleba jest nieświętą ziemią z grobu Orloka; według Księgi wampirów hrabia musi spać za dnia w bezbożnej ziemi ze swoich grobów, aby zachować swoją moc[5].
Na pokładzie statku Orlok zabija każdego członka załogi, aż zostaje tylko kapitan i jego pierwszy oficer. Później, gdy pierwszy oficer udaje się do ładowni, aby zbadać sprawę, hrabia wstaje ze swojej trumny, wprawiając w przerażenie pierwszego oficera, który ze strachu wyskakuje za burtę. Kapitan przywiązuje się do steru statku, a następnie podkrada się do niego Orlok i zabija kapitana[5].
Po przybyciu do Wisborga hrabia atakuje miasto szczurami śpiącymi w jego trumnach, a niezliczona liczba ludzi pada ofiarą epidemii, co zmusza lokalne władze do ogłoszenia kwarantanny i wywołuje histerię wśród mieszkańców[5]. Jednak zamiast powrócić jako wampiry, jego ofiary po prostu umierają. Ellen i Hutter znają przyczyny zarazy, ale obawiają się, że nie są w stanie powstrzymać wampira. Ellen patrzy ponuro, jak po pustych ulicach niesione są rzędy trumien, i zdaje sobie sprawę, że Orloka należy powstrzymać. Ellen dowiaduje się z Księgi wampirów, że zamiast wbijać kołek w serce, wampira można pokonać tylko wtedy, gdy kobieta o czystym sercu dobrowolnie pozwoli mu się nią karmić na tyle długo, aby uniemożliwić mu szukanie schronienia przed wschodem słońca. Ellen zwabia Orloka do swojego pokoju i kładzie się do łóżka, podczas gdy on wysysa krew z jej szyi. Słońce wschodzi, a Orlok pod wpływem słonecznych promieni płonie w chmurze dymu. Jego sługa Knock wyczuwa, że Orlok nie żyje. Wkrótce potem Ellen umiera[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (A Symphony of Horror) dostępny do bezpłatnego pobrania z Internet Archive
- ↑ Nieme kino w drodze [online], Centrum Teatru Muzyki i Tańca w Kutnie, 2023 [dostęp 2024-07-26].
- ↑ Nosferatu - symfonia grozy [online], wroclaw.pl, 26 lipca 2024 [dostęp 2024-07-26].
- ↑ Jacek Klinowski, Adam Garbicz: Feature Cinema in the 20th Century: Volume One: 1913-1950: a Comprehensive Guide. Platypress, 2012, s. 655. ISBN 978-1-62407-564-3.
- ↑ a b c d e Nosferatu: A Symphony of Horror – Plot. IMDb. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).