Hypocassida

Hypocassida
Weise, 1893
Ilustracja
Tarczyk powojowy
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Rodzina

stonkowate

Podrodzina

tarczykowate

Plemię

Cassidini

Rodzaj

Hypocassida

Typ nomenklatoryczny

Cassida subferruginea Schrank, 1776

Multimedia w Wikimedia Commons
Hypocassida meridionalis

Hypocassida – rodzaj chrząszczy z rodziny stonkowatych i podrodziny tarczykowatych.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Chrząszcze te mają ciało w zarysie owalne z mniej lub bardziej równoległymi bokami. Brzegi przedplecza i pokryw są rozpłaszczone. Grzbietowa strona ciała jest ubarwiona w odcieniach brązu. Głowa ma szeroki, punktowany nadustek o wyraźnie zaznaczonych liniach bocznych. Warga górna jest pozbawiona wzdłużnych żeberek czy kolców pośrodku przedniej krawędzi. Grube czułki cechują się członem trzecim krótszym od drugiego oraz członem dziesiątym nie dłuższym niż szerokim. Przedplecze ma zarys regularnej elipsy o szeroko zaokrąglonych bokach i największej szerokości przed podstawą, która to nie jest wycięta naprzeciwko barków. Powierzchnia przedplecza jest w całości punktowana. Na spodzie przedplecza znajdują się krótkie, od zewnątrz odgraniczone ostrymi listewkami rynienki do chowania czułków. Przedpiersie na przedzie formuje kołnierz z wycięciami po bokach. Skrzydełka przedpiersia pozbawione są głębokich dołków. Pokrywy są u nasady nieco szersze od przedplecza. Ich kąty barkowe są zaokrąglone. Na ich dysku znajdują się trzy podłużne nabrzmiałości. Szerokość rozpłaszczonych brzegów pokryw nie przekracza szóstej części szerokości dysku. Nagą powierzchnię pokryw rzeźbi niezaczernione, w większości bezładne punktowanie. Odnóża środkowej pary nie mają guzków wierzchołkowych na spodniej krawędzi ud. Stopy mają ostatni człon nieprzekraczający przedniej krawędzi członu trzeciego. Pazurki zaopatrzone są w niewielki ząbek pośrodku krawędzi spodniej lub są całkowicie pozbawione ząbków[1].

Ekologia i występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Zarówno osobniki dorosłe, jak i larwy są fitofagami żerującymi na roślinach z rodziny powojowatych[2]. Larwy na bokach tułowia i odwłoka mają rzędy wiotkich kolców, na szczycie odwłoka zaś widlasty, skierowany ku przodowi wyrostek. Ten ostatni służy do odkładania zrzuconych wylinek i odchodów w formie ochronnego parasola ponad ciałem larwy, zwanego scatopleta[3].

Rodzaj zachodniopalearktyczny, rozsiedlony od zachodniej Europy po Mongolię i zachodnie Chiny[2]. W Polsce reprezentowany jest tylko przez tarczyka powojowego[3].

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Takson ten wprowadzony został w 1893 roku przez Juliusa Weise[2]. W 1952 roku Walter Douglas Hincks wyznaczył tarczyka powojowego jego gatunkiem typowym[4]. Przez część specjalistów bywał traktowany w randze podrodzaju w obrębie rodzaju Cassida. Współcześnie klasyfikowany jest jako odrębny rodzaj. Zalicza się do niego 5 opisanych gatunków[2]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Lech Borowiec, Jolanta Świętojańska: Key to genera. Cassidini. [w:] Cassidinae of the world - an interactive manual (Coleoptera: Chrysomelidae) [on-line]. Department of Biodiversity and Evolutionary Taxonomy, University of Wroclaw, 2013. [dostęp 2020-11-11].
  2. ↑ a b c d Lech Borowiec, Jolanta Świętojańska: Cassida. [w:] Cassidinae of the world - an interactive manual (Coleoptera: Chrysomelidae) [on-line]. Department of Biodiversity and Evolutionary Taxonomy, University of Wroclaw, 2013. [dostęp 2020-11-11].
  3. ↑ a b Andrzej Warchałowski: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XIX Chrząszcze — Coleoptera. Zeszyt 94c Stonkowate — Chrysomelidae. Podrodziny: Halticinae, Hispinae i Cassidinae. Warszawa: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1978.
  4. ↑ W.D. Hincks. The genera of the Cassidinae (Coleoptera: Chrysomelidae).. „Transactions of the Royal Entomological Society of London”. 103, s. 327–358, 1952.