I Symfonia D-dur (D 82) - symfonia skomponowana przez Franza Schuberta w 1813 roku.
W latach 1808–1813 Schubert przebywa w cesarsko-królewskim konwikcie.[1] Przyjaciel Franza Schuberta, Josef von Spaun, wspominał, że orkiestra konwiktowa grywała codziennie jedną symfonię w całości oraz kilka uwertur[2], a w jej repertuarze były m.in. utwory Krommera, Koželuha, Haydna, Mozarta, Beethovena.[3] Spaun twierdzi, że w okresie pobytu w konwikcie Schubert skomponował kilka utworów na orkiestrę, a niektóre z nich mogły być symfoniami.[4] Z pewnością w tym czasie Schubert skomponował nie mniej niż pięć uwertur i jedną symfonię.
Utwory na orkiestrę Franza Schuberta napisane w latach 1811-1812:[5]
Schubert ukończył I Symfonię D-dur 28 października 1813 roku.[6] Na końcu partytury Schubert napisał Finis et fine, gdyż kilka tygodni później opuszczał konwikt.[7] Być może było to symboliczne pożegnanie z etapem symfonicznej nauki.[7] Orkiestra konwiktowa wykonała I Symfonię D-dur Schuberta z okazji imienin dyrektora konwiktu, Innocenza Langa.[8] Pierwsze publiczne wykonanie (tylko pierwsza część) miało miejsce 30 stycznia 1880 w Crystal Palace w Londynie pod dyrekcją Augusta Mannsa. Rok później, 5 lutego 1881 roku, Manns wykonał całą symfonię.[9]
Skrzypce I, II, altówka, wiolonczela, kontrabas, flet I, obój I, II, klarnet I, II, fagot I, II, róg I, II, trąbka I, II, kotły
I Symfonia D-dur ma klasyczną czteroczęściową budowę. Dla wolnej II części Andante wzorem dla Schuberta było Andante z Symfonii Praskiej Mozarta, obydwa w G-dur i metrum 6/8. Część III Allegro jest menuetem (brak oznaczenia w partyturze).