Idu
Idu (hangul: 이두, hancha: 吏讀) – dawny system zapisu języka koreańskiego przy pomocy znaków pisma chińskiego, opracowany pod koniec VII wieku przez Solch’onga, uczonego z państwa Silla, w oparciu o wcześniejsze metody zapisu[1]. Pomimo swojego znacznego stopnia skomplikowania, pozostał w użyciu mimo opracowania alfabetycznego pisma hangul aż do XIX wieku.
System idu oparty został na piśmie hancha, z użyciem dodatkowych znaków dla oznaczenia koreańskich końcówek gramatycznych[2]. Przykładem zapisu w idu jest fragment chińskiego kodeksu prawnego z okresu dynastii Ming: 雖犯七出有三不去, przełożony na koreański jako 必于七出乙犯爲去乃三不去有去乙. Widoczne jest wprowadzenie koreańskiego tłumaczenia chińskiego terminu 雖 → 必于, dodanie do chińskiego elementu 七出 końcówki przyimkowej 乙, oraz dodatkowe znaki 爲去乃 i 有去乙 dla oznaczenia koreańskiej deklinacji czasowników.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Encyklopedia historyczna świata. T. III. Starożytność część 2. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2000, s. 260. ISBN 83-85909-61-3.
- ↑ Michael J. Seth: A Concise History of Korea: From the Neolithic Period through the Nineteenth Century. Oxford: Rowman and Littlefield Publishers, 2006, s. 62. ISBN 978-0-7425-4004-0.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ki-Moon Lee, S. Robert Ramsey: A History of the Korean Language. Cambridge: Cambridge University Press, 2011. ISBN 978-0-521-66189-8.