Ihor Podolczak

Ihor Podolczak
Ilustracja
Brzuchowice (2008)
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1962
Lwów, ZSRR

Zawód

reżyser, scenarzysta, producent filmowy, artysta plastyk, fotograf

Współmałżonek

Tamara Podolczak

Lata aktywności

od 1985

Multimedia w Wikimedia Commons

Ihor Podolczak (ukr. Ігор Подольчак; ur. 9 kwietnia 1962 we Lwowie) – ukraiński reżyser filmowy, scenarzysta, producent filmowy, fotograf, artysta plastyk oraz kurator wystaw sztuki współczesnej. Członek Ukraińskiej Akademii Filmowej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych (z wyróżnieniem, 1984) we Lwowie. Uczestnik ponad 150 międzynarodowych wystaw sztuki na Ukrainie i świecie, laureat 25 z nich[2]. Jedna z 25 wystaw personalnych artysty była pierwszą w historii wystawą sztuki w kosmosie[3], przeprowadzoną na pokładzie stacji kosmicznej Mir 25 grudnia 1993 roku. W dorobku filmowym Ihora Podolczaka znajdują się obecnie dwa pełnometrażowe filmy (Las Meninas (2008)[4], Delirium (2013)[5]) i jeden krótkometrażowy (Merry-Go-Round (2017)[6]).

Podolczak jest także współzałożycielem twórczego stowarzyszenia „Fond Mazocha” (razem z Ihorem Diuryczem i Romanem Wiktiukiem) i współautorem wszystkich akcji i projektów realizowanych w jego ramach. Mieszka i pracuje w Kijowe oraz Lwowie.

W 2014 roku redakcja ukraińskiej edycji magazynu Forbes uznała Ihora Podolczaka jednym z 10 wybitnych reżyserów filmowych Ukrainy[7].

Twórczość artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

Ihor Podolczak pracuje w różnych technikach artystycznych: malarstwo, grafika, fotografia, video-art, happeningi. Na początku kariery dominującą była grafika, co wiąże się z tym, iż w ZSRR trudno było przedstawiać prace malarskie za granicą, a mała grafika doskonale nadawała się do przesyłek pocztowych. Poczynając od lat 90. ubiegłego stulecia aktywnie dołącza do swojej działalności praktycznie wszystkie gałęzie artystyczne. W połowie lat 90. – akcje artystyczne i performance, pod koniec lat 90. – wideoart.

Malarstwo i technika mieszana

[edytuj | edytuj kod]
S.S., 2002, akryl na płótnie, 75х130 cm

W malarstwie Podolczaka problem cielesności, a przede wszystkim kwestia oglądania cudzego ciała, stają się motywami przewodnimi. Istota ludzka została sprowadzona przez artystę do poziomu cielesnego, a samo ciało zmienione w przedmiot – w pozbawiony wszelkich atrybutów psychologicznych obiekt[8].

Do początku lat 90. w malarstwie były wykorzystywane farby olejowe, a obrazy były z reguły niedużych formatów (do 1 m). Później tylko akryl i płótno, rozmiar którego się powiększył (do 2,5 m). „Technika mieszana” – nazewnictwo umowne unikatowej technologii, będącą kombinacja monotypii i malarstwa akrylowego na papierze z następującym naklejaniem na płótnie. Do połowy lat 90. prace wykonane tą techniką były wystawiane[9] pod pseudonimem O. Serdiuk[10].

Grafika

[edytuj | edytuj kod]
Para, 1992, akwaforta, 49.5х32,5 cm

Grafiką warsztatową zajmuje się od 1981 roku. W swoich pracach wykorzystuje techniki akwaforty, akwatinty, miedziorytu, suchej igły. Z reguły łączy wymienione techniki osiągając tym samym niewiarygodnej głębi czarnego, szerokiego rozpięcia szarości, różnorodnych faktur i reliefów[11]. Pracuje na płatach cynkowych. Format prac wariuje pomiędzy miniaturą (2x3 cm) do wielkich prac (50x40 cm), co jest mało charakterystyczne dla techniki intaglio.

Fotografia

[edytuj | edytuj kod]

Fotografią zaczął się zajmować jeszcze podczas studiów. Do 1996 roku fotografie były wystawiane pod pseudonimem Gor Gori. W większości były to fotografie czarno-białe, kolorowane farbami winylowymi. Później zaczął wykorzystywać technikę solaryzacji. Od roku 2000 zaczął wykonywać kolorowe zdjęcia. Fotografuje zarówno modele, jak i naturę nieożywioną. Wykorzystuje średnioformatową kamerę Mamiya RB67 z różnorodną optyką. Często wykorzystuje kolorowe oświetlenie. Format waha się od 15 cm do 1 m po stronie długiej. Zdjęcia Podolczaka są drukowane w różnych wydaniach fotograficznych: elitarnych („Scenario”, The Art Photography Magazine, Wielka Brytania)[12], fetyszystycznych (Secret, Belgia) i nawet praktycznie pornograficznych („Nu”, Włochy)[13][14].

Książka artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1992 roku polskie wydawnictwo książki artystycznej[15] Correspondance des Arts (Łódź) wydało książkę Jakob Böhme z oryginalnymi akwafortami Podolczaka[16], integrowanymi z ręcznie wyrobionym papierze długości 8 m. Książka cieszyła się wielką popularnością na międzynarodowych jarmarkach książkowych i była nagrodzona brązem w konkursie Najlepsza Książka świata na Targi Książki we Frankfurcie nad Menem w 1994 roku, Walter Tiemann Prize na targach książkowym w Lipsku w tym samym roku, odznaczona nagrodą Najlepsza Książka Roku przez Polskie Towarzystwo Wydawców Książek (Warszawa) w 1992 roku. Książka brała udział w pierwszej ekspozycji Ukrainy[17] na Biennale w São Paulo, Brazylia (1994)[18]. W 1995 roku polskie wydawnictwo Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi wydało książkę Podolczaka pod tytułem Gilgamesz[19] z tekstami Craig Raine.

Fond Masocha

[edytuj | edytuj kod]
Sztuka w kosmosie. Stacja kosmiczna «Mir» (1993)

W 1991 roku wspólnie z Igorem Dyuryczem[20] i Romanem Wiktiukiem założył twórczą spółkę Fond Masocha, która odznaczyła się szeregiem prowokujących akcji artystycznych w okresie z 1994 po 2004 rok w Wielkiej Brytanii (2001 rok, Najlepsi artyści dwudziestego wieku), na Ukrainie (Marka – ukraińskie, kurator – Jerzy Onuch); 2000, Ostatnia trasa koncertowa na Ukrainie; 1998, Bezpredel s/masochizmu; 1995, Świeże gazety dla... (kurator – Marta Kuźma); 1994, Mauzoleum dla prezydenta; 1993, Sztuka w kosmosie, w Rosji 1997, Bezpredel humanizmu (Władywostok, współproducenci: Dmytro Kulikow i Tymofij Sergiejcew)[21]; 1995, Ostatni pogrom żydowski (Moskwa, galeria Gelmana) oraz w Niemczech (1995, Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Zwycięstwa, panie Müller, Berlin).

Wystawy i kolekcje

[edytuj | edytuj kod]

Działalność wystawiennicza rozpoczęła się w 1985 roku. Brał udział w ponad 160 międzynarodowych wystawach, jest laureatem 25 z nich w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Korei Południowej, Polsce, Norwegii, Hiszpanii na Ukrainie oraz Łotwie. W latach 1989–2018 odbyło się 27 wystaw indywidualnych w Wenecji, Londynie, Moguncji, Kijowie, Monachium, Łodzi, Bayreuth, Bridewood (Australia), Seulu, Lwowie, Hobarcie, Cadaqués, Paryżu, Koninie, Poznaniu, Gross-Gerau (Niemcy).

Jedną z wystaw indywidualnych była pierwszą w historii wystawa sztuki w kosmosie[22] na pokładzie rosyjskiej stacji kosmicznej Mir 25 stycznia 1993 roku. Ten projekt („Sztuka w kosmosie”) po raz pierwszy reprezentował Ukrainę w 1994 roku[23] na Biennale w São Paulo, Brazylia.

Prace Podolczaka znajdują się w 26 muzeach i kolekcjach publicznych w Australii, Bośni i Hercegowiny, Wielka Brytania, Izraelu, Włochach, Kubie, Macedonii Północnej, Niemcach, Norwegii, Polski, Rosji, Stanach Zjednoczonych, Francji, Ukrainy, Egiptu:

Działalność kuratorska

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1990–1995 był aktywnie zaangażowany w działalność kuratorską. Organizował głównie wystawy, współpracując z Muzeum Historii Religii we Lwowie, które zapewniało pomieszczenia i zasoby organizacyjne. To właśnie w tym muzeum Podolczak zorganizował Międzynarodowe Biennale grafiki „Interdruk” – pierwszą wystawę tego typu na terytorium ZSRR. Odbyli się 2 wystawy w 1989 i 1991 roku[24].

W latach 1990–1992 zorganizował szereg wystaw artystów zagranicznych na Ukrainie i ukraińskich za granicą[10]. W 1993 roku zorganizował wystawę pamiątkową Bruno Schulz, w 1995 wystawę „Projekt koncepcyjny pomnika Masochowi”, w latach 1998–1999 projekt ekspozycyjno-wydawniczy Corpus Delicti (Post erotyczna fotografia artystyczna)[25], w 2004 r. (z Igorem Duryczem) pod szyldem „Instytut Kultury Współczesnej”. Zorganizował w Kijowie charytatywną aukcję na rzecz Muzeum Narodowego Czas mecenata[26][27].

Twórczość kinematograficzna

[edytuj | edytuj kod]
Plakat Las Meninas
Plakat Delirium

Filmy Igora Podolczaka charakteryzują się odejściem od tradycyjnej formy narracji, hermetycznością ukazywanego świata, zrównoważoną budową kadru, niespodziewanym kątem ujęcia oraz skrajnią dialektyką w podejściu do reprezentowania czasu-przestrzeni. Przestrzeń zarówno w Las Meninas, jak i w Delirium jest szczelna, ciężko się w jej obrębie poruszać, jest ona jednocześnie męcząca i dla bohaterów filmu, i dla widzów, którzy ich obserwują, co z kolei odzwierciedla czas „końca historii”, jego somnambulizm, bezsilność, chorobliwość, sytuację bez wyjścia.

Las Meninas

[edytuj | edytuj kod]

Las Meninas (2008 rok, Ukraina) – debiutancki pełnometrażowy film. Światowa premiera[28] odbyła się w programie konkursowym[29] na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie(inne języki) w 2008 roku. Film wziął udział w 27 międzynarodowych festiwalach filmowych, w 10 z nich w programie konkursowym, w innych w oficjalnej selekcji. W rankingu «Podsumowanie ukraińskiej kinematografii» przeprowadzonym przez Biuro ukraińskiego dziennikarstwa filmowego oraz Państwowa asocjacją kinematografii Las Menians znalazł się w dwudziestce najlepszych ukraińskich filmów 1992–2011 lat[30].

Delirium

[edytuj | edytuj kod]
Plakat Merry-Go-Round

Delirium (2012, Ukraina, Czechy) – drugi pełnometrażowy film[31] Ihora Podolczaka. Punktem wyjścia do napisania scenariusza stała się powieść «Induktor»[32] ukraińskiego pisarza i dziennikarza Dmytra Bielańskiego. Zdjęcia do filmu trwały z 2008 po 2010 rok. Według Mail.ru Delirium znalazł się w rankingu dziesięciu najlepszych ukraińskich filmów 2012 roku[33]. Światowa premiera filmu odbyła się 4 marca 2013 roku w programie konkursowym «Tydzień reżyserów»[34] na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Porto w 2013 roku.

Merry-Go-Round

[edytuj | edytuj kod]

Merry-Go-Round (2017, Polska, Ukraina. 5 min)  – pierwszy krótkometrażowy film[35]. Producentami filmu razem z Ihorem Podolczakiem byli Igor Diurycz, Lilia Młynarycz; koproducentami: Maksym Asadczy i Sergiusz Niedzielski. Operator filmowy – Sergiusz Mychalczuk, dyrektor artystyczny – Swietłana Makarenko. Muzykę do filmu stworzył Oleksandr Szczetyński[36]. Światowa premiera filmu odbyła się 9 lipca 2017 roku w Australii w ramach Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Perth «Revelation»[37]. Film został nominowany do nagrody za najlepszy ukraiński krótkometrażowy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Odessie[38].

Merry-Go-Round został pokazany w konkursach na Fantasporto – Oporto International Film Festival (Portugalia)[39], Skepto International Film Festival (Włochy)[40] oraz w programie oficjalnym na Brisbane Film Festival (Australia), Braunschweig International Film Festival (Niemcy)[41].

Nagrody i nominacje

[edytuj | edytuj kod]
Ihor Podolchak. Czarnobyl, 2004

Nagrody:

Nominacje:

  • 2017 «Najlepszy ukraiński krótkometrażowy film»[47], Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Odessie
  • 2013 «Nagroda Narodowa», Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Odessie
  • 2013 «Najlepszy reżyser»[48] Konkurs «Tydzień Reżyserów». Fantasporto Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Porto
  • 2009 «Nagroda»[49], Festiwal Filmowy w Trieście
  • 2008 «Tygrys»[50]. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Rotterdamie
  • 2008 «Nagroda FIPRESCI»[51]. Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Kluż-Napoka
  • 2008 «Nagroda»[52]. Artfilm Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Słowacja

Inna działalność

[edytuj | edytuj kod]
Plakat. Wybory prezydenta Ukrainy, 1999
Plakaty. Wybory do parlamentu. 2002

Od 1997 r. Podolczak jest zaangażowany w opracowanie politycznych kampanii wyborczych[53] na Ukrainie[54] i w Rosji. Razem z Igorem Diuryczem opracował kampanii wyborcze:

  • Wybory do Moskiewskiej Dumy Miejskiej, 1997
  • Wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego Kraju Nadmorskiego, Władywostok, 1997
  • Wybory Prezydenta Ukrainy, 1999[55]
  • Wybory do Rady Najwyższej Ukrainy, 2002[56]
  • Wybory Prezydenta Ukrainy, 2004
  • Wybory do Rady Najwyższej Ukrainy, 2006[57][58]
  • Wybory Prezydenta miasta Kijowa, 2008

Klasyką plakatu politycznego stali się prace Podolczaka Wszystko będzie dobrze (Wesele (1999)), A ty kupujesz ukraińskie (1999), Wszystko będzie OK (1999)[59][60]. W serii plakatów Nas Łączy miłość (2002), Podolczak po raz pierwszy w reklamie politycznej wykorzystał motywy homoseksualne.

Był członkiem jury międzynarodowych wystaw artystycznych i festiwali filmowych:

  • 2011 – Wiz-Art. Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych. Lwów[61]
  • 1997 – Bienal de San Juan del Grabado Latinoamericana у del Caribe, San Juan, Portoryko
  • 1996 – Międzynarodowe Triennale Sztuki w Majdanku Triennial of Art
  • 1988, 1990 – Interdruk. Międzynarodowe Biennale Grafiki, Lwów

W 1991 roku prowadził wykłady na uniwersytetach australijskich w Hobarcie i Melbourne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Шестеро львів’ян стали членами Української кіноакадемії. 24 marca 2017.
  2. ↑ Ihor Podolczak CV 1985-2017.
  3. ↑ YouTube – Art In Space Ihor Podolchak 1993.
  4. ↑ IMDb – Las Meninas (2008) w bazie IMDb (ang.).
  5. ↑ IMDb – Delirium (2013) w bazie IMDb (ang.).
  6. ↑ Internet Movie Database. Ihor Podolchak w bazie IMDb (ang.).
  7. ↑ Юрій Володарський. Рейтинг Forbes: 10 найвизначніших кінорежисерів України. «Forbes Ukraine», 23 lipca 2014.
  8. ↑ Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe. Ciało cierpiące jako widowisko w malarstwie Igora Podolczaka i Wasylija Cagolowa / Marta Zambrzycka. Nr 1 (2015), s. 137–146 [1] ISSN 2543-9227.
  9. ↑ O. Сердюк, Гор Гори, Игорь Подольчак. Katalog. Moskwa: Галерея «Art Modern», 1990 OCLC 224935870.
  10. ↑ a b Певний, Богдан. Селективним оком. Мюнхен: Сучасність, ч. 3(347), березень 1990 s. 33–45 [2] ISSN 0585-8364.
  11. ↑ Rosiak, M. Igor Podolczak. Grafika. Katalog wystawy. Poznań: Galeria'72, 1989.
  12. ↑ Taranenko A. Igor Podolchak. „Scenario”. The Art Photography Magazine. Issue No.4, 1996 OCLC 302419442.
  13. ↑ Podolchak, Igor. Igor Podolchak. „Nu”, Numero 10, autunno 1999.
  14. ↑ Taranenko, Andrey. Apologia dell’edonismo tanatofilo. Nu, Numero 8, autunno 1998.
  15. ↑ Lorenz, Angela. Artist’s Books – For Lack of a Better Name. www.angelalorenzartistsbooks.com.
  16. ↑ Podolczak, Igor. Jakob Böhme. Łódź: Correspondance des Arts II, 1993. OCLC 498467121.
  17. ↑ Dyurych Igor; Podolchak Igor. Art in Space. Спеціальне видання для Бієнале в Сан Паулу. Київ: Фонд Мазоха 1994.
  18. ↑ Стукалова, Е. Сан-Паоло Биеннале. «Terra Incognita», № 5(1996) OCLC 33826212.
  19. ↑ Raine, Craig; Podolczak, Igor. Gilgamesh. Łódź: Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi. OCLC 82268972.
  20. ↑ Васильев, С. «Одни Дома» «Столичные Новости», № 44 (192) 27 ноября-03 декабря 2001.
  21. ↑ Левинтов, А. Современные политические технологии в России «Вестник» Номер 8(189) 4 Апреля, 1998.
  22. ↑ YouTube – Art In Space Ihor Podolchak 1993.
  23. ↑ Stukalova, E. Sao Paolo Biennale. Terra Incognita, nr 5 (1996).
  24. ↑ Клех, И. Западная Украина: итоги 90-х. «Ї».
  25. ↑ Corpus Delicti Mikhailovskaya, E.; Taranenko, A. Praga: The Masoch Foundation, 1998 ISBN 978-966-7167-16-5.
  26. ↑ Сидор-Гібелінда, О. Файні хлопці з Бандершадту. Киев, «Журнал Fine Art», #2, 2008.
  27. ↑ Настюк, Е. Формула-1 в искусстве. «Киевский Телеграф», 28 мая – 3 июня 2004 № 22 (212).
  28. ↑ Шпилюк, А. Игорь Подольчак покоряет голландские высоты. Коммерсант Украина, № 8 от 23.01.2008.
  29. ↑ Константинова, К. Український «натюрморт» вперше в Роттердамі. «Дзеркало Тижня», № 3 (682) 26 січня – 1 лютого 2008.
  30. ↑ Кращі українські фільми часів незалежності.
  31. ↑ Підгора-Гвяздовський, Я. Художник і режисер Ігор Подольчак: «Свій новий фільм знімаю лише за власні гроші». www.kviff.com 2009.
  32. ↑ Podolchak, Ihor. Delirium. Movie Script and Documentation».
  33. ↑ Топ-10 украинских фильмов 2012 года.
  34. ↑ Fantasporto 2013 Director’s Week Competition, IMDb.
  35. ↑ Merry-Go-Round (2017) w bazie IMDb (ang.).
  36. ↑ „Near The Entrance” for „Merry-Go-Round” (film).
  37. ↑ Światowa premiera Merry-Go-Round.
  38. ↑ Merry-Go-Round w Narodowym konkursie MFF w Odessie. oiff.com.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-24)]..
  39. ↑ Katalog Oporto International Film Festival. issuu.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-25)]..
  40. ↑ Skepto International Film Festival.
  41. ↑ Braunschweig International Film Festival. filmfest-braunschweig.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-21)]..
  42. ↑ Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Bagdadzie.
  43. ↑ 11 Norwegian International Print Triennale. Fredrikstad: Norske Internasjonale Grafikk Triennale, 1995. s. 269, 343, OCLC 47160369..
  44. ↑ Walter Tiemann Preis. book.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-18)].. Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi.
  45. ↑ 12 Międzynarodowe Biennale Grafiki, Kraków: Biuro Wystaw Artystycznych, 1988, OCLC 34341741.
  46. ↑ Miejska Galeria Sztuki. Wyróżnieni. Retrieved November 5, 2009.
  47. ↑ Merry-Go-Round Konkurs Narodowy na Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Odessie. oiff.com.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-24)]..
  48. ↑ Fantasporto 2013 Director’s Week Competition – lista nagród w bazie IMDb (ang.), IMDb.
  49. ↑ Trieste Film Festival. Ventesima Edizione Duemilanove. Trieste: Alpe Adria Cinema, 2009. s. 48–49 OCLC 451007614.
  50. ↑ 37th International Film Festival Rotterdam. 23.01– 3.02.2008. Rotterdam: IFFR, 2008, s. 42 ISSN 1873-8362.
  51. ↑ Nomination for FIPRESCI Prize – lista nagród w bazie IMDb (ang.). IMDb.
  52. ↑ ArtFilm International Film Festival Trencianske Teplice-Trencin. Bratislava: Art Film 2008, s. 55 OCLC 450932929.
  53. ↑ Евгений Гуцул. Творили два товарища… Ага «Зеркало недели», № 36 (205) 5 – 11 сентября 1998.
  54. ↑ Брыных, Михаил. Яркость средней серости и прочие невозможности украинского политического пиара. «2000», № 4 (107) 25 – 31 января 2002 г.
  55. ↑ Wybory prezydenta Ukrainy, 1999 issuu.com.
  56. ↑ Wybory do Parlamentu (O. Sagura). 2002.
  57. ↑ Бобров, Артем. Секрет успіху Литвина. compromat.ua, 03 жовтня, 2007.
  58. ↑ ВWybory do Parlamentu, 2006.
  59. ↑ Траектория Алены Сибиряковой. Креатив не спассает избирательную кампанию. Часть 3. Выборы.org, 29 августа 2007.
  60. ↑ В стране иллюзорной и реальной. inosmi.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-07)].. Die Zeit, 29.01.2004 Nr.6, www.inosmi.ru.
  61. ↑ Wiz-Art. Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych. Lwów, 2011. wiz-art.com.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-15)].. wiz-art.com.ua.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 100 Імен. Сучасне мистецтво України періоду Незалежності. (100 nazwisk. Współczesna sztuka Ukrainy w okresie niepodległości) Київ: Видавництво «Мысль», 2008, s. 366–371, ISBN 978-966-8527-62-3.
  • Akinsha, K.; Holubizky, I. Mendel Art Gallery. On the margin (Na marginesie). Saskatoon: Mendel Art Gallery, 1999, s. 14–18 ISBN 1-896359-23-X.
  • Bang-Heun, Cynn. Ighor Podolczak. Grafika. Katalog . Seul: Ga In Gallery, 1992
  • Fifteen Years in Exile. Barry Callaghan, Toronto: Exile Editions, 1992, ISBN 1-55096-025-3, OCLC 27683003.
  • Corpus delicti: post-erotic art photography. / Mychajłowska, O; Taranenko, А; // Podolczak, І. Praga: Masoch Fund, 1998. ISBN 978-966-7167-16-5.
  • Ewins, Roderick; Colless E. Igor Podolchak. Ukrainian Printmaker. Hobart: University of Tasmania, 1991 OCLC 843753592
  • Flashback. Українське медіа-мистецтво 1990-х. Ukrainian media art of the 1990s. (Ukraińska media sztuka 1990-ch). Katalog wystawy. Kuratorzy: Ołeksandr Sołowjow, Sołomija Sawczuk. Київ: ДП НКММК Мистецький Арсенал, 2018. – 180 s. ISBN 978-966-97778-1-2, s. 16, 24, 40–41, 117
  • Fur, Gala. Dictionnaire du BDSM. Paris: La Musardine, 2016, s. 3, 108, 153, 274, ISBN 2-84271-825-9, ISBN 978-2842718251.
  • Grenzgänger: acht Künstler aus der Ukraine., Linz: Büro für Kulturelle Auslandsbeziehungen des Landes Oberösterreich, 1994, ISBN 3-901246-09-6, OCLC 76188023.
  • Igor Podolchak: immoral-immortal. / Diurycz, I.; Podolczak, І.; Тistol, O., Lwów: Фонд Мазоха, 1999. ISBN 966-537-115-0.
  • International Film Guide 2009: the definitive annual review of world cinema, edited by Haydn Smith. 45th Edition. London & New York: Wallflower Press 2009, ISBN 978-1-905674-99-2.
  • International Film Guide 2010: the definitive annual review of world cinema, edited by Haydn Smith. 46th Edition. London & New York: Wallflower Press, 2010, s. 298 ISBN 978-1-906660-38-3.
  • Matuszak, G.; Wozniak, T. Igor Podolczak. Łódź: Biuro Wystaw artystycznych, 1988
  • Pethő, Ágnes(inne języki). The Cinema of Sensations. Newcastle upon Tyne: Cambridge Scholars Press, 2015, s. 155–182, ISBN 978-1-4438-6883-9, ISBN 1-4438-6883-3.
  • Rudel, J. Apocalypses: Rencontres Du Manege Royal. La Garenne-Colombes: Editions de l’Espace européen, 1991 ISBN 2-7388-0139-0.
  • Taranenko, Andriy. Thanatic Hedonism. Igor Podolchak. Moskwa: Фонд Мазоха, 1995
  • Taranenko, Andriy. Kiyiv Art Meeting. New Art from Poland, Ukraine, Russia. Київ: Український дім / Галерея «Аліпій», 1995, s. 38–47
  • Возняк, Т. Ігор Подольчак. Львів: Український незалежний центр сучасного мистецтва, 1991 OCLC 224935917
  • Лук'янець В., Носко К. Де кураторствo. (Gdzie kuratorstwo.) – Х.: IST Publishing. 2017. – 256 s. Strony. 40–47. ISBN 978-966-97657-0-3.
  • Мистецька мапа України: Львів – живопис, графіка, скульптура.(Mapa Sztuki Ukrainy: Lwów – malarstwo, grafika, rzeźba). Київ: I︠U︡velir-pres, 2008. ISBN 978-966-96579-4-7.
  • Мистецтво України ХХ століття. (Sztuka Ukrainy XX stulecia.) Kyiv: Artgalleries Association of Ukraine, 1998, s. 290, OCLC 54927057
  • Яців, Р.М. Львівська графіка 1945–1990. Традиції та новаторство.(Lwowska grafika 1945–1990. Tradycji ta innowacji.) Київ: Наукова думка, 1992, s. 112, 115–116 ISBN 5-12-001999-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]


Filmy Ihora Podolczaka
2000-2010
2010-2020