Illa Kywa

Illa Kywa
Ілла Кива
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1977
Połtawa, USRR, ZSRR

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2023
Odincowo, obwód moskiewski, Rosja

Stanowisko

Deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy IX kadencji (2019–2022)

Partia

Prawy Sektor, Socjalistyczna Partia Ukrainy, Opozycyjna Platforma – Za Życie

Multimedia w Wikimedia Commons
Illa Kywa w Kijowie podczas obchodów Dnia Zwycięstwa nad Nazizmem w II wojnie światowej (2019)

Illa Wołodymyrowycz Kywa (ukr. Ілля Володимирович Кива; ur. 2 czerwca 1977 w Połtawie, zm. 6 grudnia 2023 w Odincowie, Rosja) – ukraiński polityk, urzędnik państwowy i parlamentarzysta. Oficer milicji ukraińskiej i uczestnik operacji antyterrorystycznych podczas konfliktu w Donbasie[1]. W latach 2017–2019 lider Socjalistycznej Partii Ukrainy. Deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy IX kadencji[2]. Kandydat na urząd prezydenta Ukrainy w wyborach w 2019. Wspierał rosyjską inwazję na Ukrainę i wielokrotnie krytykował władze swojego kraju. Kiwa ogłaszał także informację o udziale szefa ukraińskiego kontrwywiadu w zabójstwie byłej głowy DRL Aleksandra Zacharczenki

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego dziadek był Bohaterem Związku Radzieckiego[3].

Studiował na Połtawskim Narodowym Uniwersytecie Technicznym im. Jurija Kondratiuka oraz Połtawskim Narodowym Pedagogicznym Uniwersytecie im. Władimira Korolenki[3]. W 2008 przez kilka miesięcy pełnił funkcję inżyniera technologa na Kolei Donieckiej. W 2009 ukończył studia prawnicze na Narodowym Uniwersytecie Prawniczym im. Jarosława Mądrego w Charkowie.

W 2011 przez około dwa miesiące pracował jako zastępca szefa Wydziału Ochrony Konsumentów w obwodzie połtawskim.

Później otrzymał stopień majora milicji i został mianowany dowódcą batalionu specjalnej służby patrolowej „Połtawa”, który został utworzony przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Ukrainy w obwodzie połtawskim[4]. 10 grudnia 2014, zarządzeniem ministra spraw wewnętrznych Arsena Awakowa, został mianowany zastępcą szefa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy w obwodzie donieckim. W dniach od 1 do 5 lutego 2015 prowadził operację, podczas której ponad tysiąc mieszkańców zostało ewakuowanych z Debalcewa. 1 lipca 2015 został przeniesiony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału Regionalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w obwodzie chersońskim. Od sierpnia 2015 posiada stopień podpułkownika[5][6].

Przez pewien czas kierował połtawskim oddziałem Prawego Sektora. Był również doradcą Dmytro Jarosza[7]. Od października 2016 do czerwca 2017 był doradcą ministra spraw wewnętrznych Ukrainy.

W 2017 został absolwentem Narodowej Akademii Spraw Wewnętrznych. 8 lipca 2017 został wybrany na przewodniczącego Socjalistycznej Partii Ukrainy. 3 listopada 2018 z ramienia tej partii został ogłoszony kandydatem na urząd prezydenta Ukrainy. 25 stycznia 2019 Centralna Komisja Wyborcza zarejestrowała oficjalnie jego kandydaturę. 6 lipca 2019 zrezygnował z funkcji lidera SPU. W wyborach prezydenckich w 2019 zdobył jedynie 5 869 głosów (0,03% poparcia). W tym samym roku wystartował w wyborach parlamentarnych z ramienia Opozycyjnej Platformy – Za Życie, uzyskując mandat deputowanego do Rady Najwyższej Ukrainy[8][9].

21 stycznia 2020 został wybrany szefem połtawskich struktur Opozycyjnej Platformy – Za Życie[10]. W 2022 został pozbawiony mandatu parlamentarnego[11] za zdradę państwa na rzecz Rosji[12].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

6 grudnia 2023 Ilja Kiwa został znaleziony martwy w podmoskiewskim Odincowie[13]. Został on zlikwidowany w wyniku zorganizowanej akcji służb specjalnych Ukrainy.[14]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Кива Ілля Володимирович — вся правда Біографія, Балотування, Фракції, Декларація [online], www.chesno.org [dostęp 2020-10-28].
  2. ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], itd.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
  3. ↑ a b 10 фактів із життя Іллі Киви [online], espreso.tv [dostęp 2020-10-29].
  4. ↑ Корсун порівняв новостворений батальйон "Полтавщина" із штрафбатом [online], web.archive.org, 11 września 2014 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-11].
  5. ↑ Начальник УМВД Полтавщины Иван Корсун прокомментировал скандальное назначение Ильи Кивы [online], web.archive.org, 10 września 2014 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-10].
  6. ↑ Из Дебальцево за сегодня эвакуировали 150 человек [online], www.unian.net [dostęp 2020-10-29] (ros.).
  7. ↑ Ярош формує новий підрозділ "Правого сектору" на Сході України [online], www.unian.ua [dostęp 2020-10-29] (ukr.).
  8. ↑ Ківа: новини і свіжі рейтинги на виборах президента України 2019 [online], РБК-Украина [dostęp 2020-10-29] (ros.).
  9. ↑ Кива пішов із посади голови СПУ - балотуватиметься в Раду від платформи "За життя" Бойка й Медведчука [online], espreso.tv [dostęp 2020-10-29].
  10. ↑ Илья Кива избран главой партийной организации г.Полтава [online], ОПЗЖ. Оппозиционная платформа - За Жизнь [dostęp 2020-10-29] (ros.).
  11. ↑ Кива більше не народний депутат [online], pravda.com.ua [dostęp 2022-03-15].
  12. ↑ Żaneta Gotowalska, Rosja chciała stworzyć sieć kolaborantów. Nie zdołała. Kim są nieliczni zdrajcy? [online], wiadomosci.wp.pl, 10 maja 2022 [dostęp 2022-05-11] (pol.).
  13. ↑ Nie żyją rosyjscy kolaboranci. Jeden z nich konkurował z Zełenskim [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2023-12-06] (pol.).
  14. ↑ Nie żyją rosyjscy kolaboranci. Jeden z nich konkurował z Zełenskim [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2023-12-07] (pol.).
  15. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №575/2015 [online], Офіційне інтернет-представництво Президента України [dostęp 2020-10-29] (ukr.).
  16. ↑ Аваков нагородив полтавця «Вогнепальною зброєю» (ФОТО) [online], web.archive.org, 23 lutego 2016 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-23].