Identyfikacja | |
Inne nazwy i oznaczenia |
immunoglobulina anty–RhD, immunoglobulina ludzka anty–D, łac. immunoglobulinum humanum anti–D |
---|---|
Genetyka i fizjologia | |
Choroby | |
Klasyfikacja medyczna | |
ATC | |
Stosowanie w ciąży |
kategoria C[1] |
Farmakokinetyka | |
Biodostępność |
100%[2] |
Okres półtrwania |
23–26 dni[3] |
Metabolizm | |
Uwagi terapeutyczne | |
Drogi podawania |
domięśniowa, dożylna |
Immunoglobulina anty–Rh0 (D) (łac. immunoglobulinum humanum anti–D) – surowica zawierająca głównie Immunoglobuliny G przeciwko antygenowi Rh(D) ludzkich erytrocytów, produkowana z osocza krwi ludzkiej, stosowana w zapobieganiu immunizacji antygenem Rh prowadzącym do wystąpienia konfliktu serologicznego.
Immunoglobulina anty–Rh0 (D) zawiera swoiste przeciwciała (IgG) przeciwko antygenowi Rh(D) ludzkich erytrocytów[4][2][5]. Mechanizm, dzięki któremu immunoglobulina anty-D hamuje immunizację przeciw Rh(D)–dodatnim krwinkom czerwonym jest nieznany[2]. Podanie surowicy zapobiega immunizacji w ponad 99% przypadków[4].
Zgodnie z zaleceniami Narodowego Centrum Krwi immunoglobulinę anty–Rh0 (D) podaje się kobietom RhD-ujemnym domięśniowo, u których nie wykryto przeciwciał anty–RhD w czasie nieprzekraczającym 72 godzin w następujących sytuacjach klinicznych[6]:
Immunoglobulina anty–Rh0 (D) znajduje się na wzorcowej liście podstawowych leków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO Model Lists of Essential Medicines) (2017)[7].
Immunoglobulina anty–Rh0 (D) jest dopuszczona do obrotu w Polsce (2018)[8].
Immunoglobulina anty–Rh0 (D) nie powoduje działań ubocznych występujących u ponad 1% pacjentów, natomiast działaniami ubocznymi występującymi u ponad 1‰ pacjentów są ból głowy, reakcje skórne, rumień, świąd, gorączka, złe samopoczucie, dreszcze[2].