Utwór rozpisany został w 230 taktach (Introdukcja – 37 taktów; Polonez – 193 takty)[22]. Skomponowany został w stylu brillant[4] odmiany warszawsko-wiedeńskiej[16] i ma formę ronda, w którym refren grany con spirito przez wiolonczelę powtarzany jest przez fortepian, którego partia wykonywana jest elegantemente[4][16]. Kuplety mają różny charakter[4]. Partia fortepianu oparta została na kilku figurach pianistycznych. Partia wiolonczeli w Polonezie jest nieskomplikowana, w odróżnieniu od partii w Introdukcji. Na potrzeby wydania utworu drukiem autor zmodyfikował partię wiolonczeli dodając do niej dwudźwięki[21].
Rękopis kompozycji nie zachował się[23]. Utwór ukazał się drukiem w Wiedniu w listopadzie 1831 nakładem wydawnictwa Pietro Mechettiego (około 1836 wydany został nakład z wariantową partią skrzypiec)[24]. W ParyżuIntrodukca i Polonez wydana została w czerwcu 1835 przez wydawnictwo Jeana Charles’a Richault[25].
W 1837 autorskie prawa majątkowe zostały przekazane wydawnictwu Maurice’a Schlesingera, które prócz nowego wydania pierwotnej wersji utworu przygotowało również instrumentacje na fortepian solo oraz fortepian na cztery ręce, co ogłoszono 27 sierpnia 1837 na łamach czasopisma „Revue et gazette musicale de Paris”[25] wydawanego przez Schlesingera[26]. Wedle numeracji wydawniczej wspomniane instrumentacje ukazały się w drugiej połowie 1842[25]. W Londynie utwór wydany został nakładem Wessel & Co między 1839 a 1844 (pierwszy nakład nie zachował się)[27].
↑Chopin informował o tym Tytusa Woyciechowskiego w liście z dn. 14 listopada 1829, pisząc: „Napisałem u niego alla polacca z wiolonczelą: Nic nie ma prócz błyskotek, do salonu, dla dam; chciałem, widzisz, żeby X-czka Wanda się nauczyła. – Niby jej przez ten czas dawałem lekcje. Młode to, 17-cie lat – ładne i dalipan, aż miło było ustawiać paluszki. Ale żart na stronę, wiele ma prawdziwego czucia muzykalnego, tak że nie trzeba gadać: a tu crescendo, a tu piano, a tu prędzej, a tu wolniej, i tak dalej”[13][14].