Ise, obraz autorstwa Tan’yū Kanō | |
Data urodzenia |
około 875 |
---|---|
Data śmierci |
po 937 |
Ise (jap. 伊勢 Ise; ur. około 875, zm. po 937) – japońska poetka, tworząca w okresie Heian. Zaliczana do Trzydziestu Sześciu Mistrzyń Poezji i Trzydziestu Sześciu Mistrzów Poezji[1][2]. Znana także jako „Ise no go” (pol. „Dama Ise”) i „Ise miyasudokoro” (pol. „partnerka Ise”)[3].
Pochodziła z północnej gałęzi rodu Fujiwara. Jej dziadek był założycielem świątyni buddyjskiej Hōkai-ji w Hino. Ojciec, Tsugukage Fujiwara (także Tsugikage Fujiwara), był gubernatorem prowincji Ise (od której prawdopodobnie pochodzi jej przydomek) i Yamato. Służyła na dworze cesarza Udy jako dama dworu cesarzowej Fujiwary no Onshi. Znana z licznych romansów dworskich, jej kochankami byli m.in. Tokihira Fujiwara, Sadafumi Taira, a także sam cesarz Uda[3]. Po śmierci Onshi w 907 roku związała się z księciem Atsuyoshim, z którym miała córkę Nakatsukasę, także poetkę[1].
Jej utwory zostały ogłoszone m.in. w Kokin wakashū (w skrócie Kokinshū, Zbiór poezji dawnej i współczesnej, 905)[4] i Shinkokin wakashū (w skrócie Shinkokinshū, Nowy zbiór poezji dawnej i współczesnej). W sumie w cesarskich antologiach poezji opublikowano 184 wierszy autorstwa Ise[1]. Na polecenie cesarza Murakamiego utwory Ise zostały zebrane przez Nakatsukasę w kompilacji znanej jako Ise shū[5]. Tworzyła także poematy z przeznaczeniem na parawany byōbu; do naszych czasów zachowały się 72 byōbu z wierszami. Aktywnie uczestniczyła w konkursach poetyckich organizowanych na dworze cesarskim[3].