Ił-22 (1947)

Ten artykuł dotyczy prototypowego bombowca z lat 40. Zobacz też: powietrzny punkt dowodzenia Ił-22.

IŁ-22

Dane podstawowe
Państwo	Związek Radziecki
Producent	Iljuszyn
Typ	bombowiec
Konstrukcja	metalowa
Załoga	5-osobowa (dwóch pilotów, nawigator-bombardier, strzelec-radiotelegrafista, strzelec)
Historia
Data oblotu	24 lipca 1947
Liczba egz.	1
Dane techniczne
Napęd	4 silniki odrzutowe TR-1, później TR-1A
Ciąg	4 × 12,8 (13,3) kN
Wymiary
Rozpiętość	23,06 m
Długość	21,05 m
Wysokość	7,4 m
Powierzchnia nośna	74,5 m²
Masa
Własna	14 950 kg
Startowa	27 300 kg
Osiągi
Prędkość maks.	718 km/h[1]
Pułap praktyczny	11 100 m
Zasięg	865 km
Rozbieg	1144 m
Dobieg	940 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
– 1 × działko NS-23 kal. 23 mm stałe z przodu 1 × działko NS-23 kal. 23 mm w ogonowym stanowisku 2 × działko B-20E kal. 20 mm w grzbietowym stanowisku – ładunek 2000 kg, maksymalnie do 3000 kg bomb
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Ił-22 (ros. Ил-22) – doświadczalny, ciężki bombowiec produkcji ZSRR z okresu po II wojnie światowej, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Siergieja Iljuszyna. Oznaczenie Ił-22 później w latach 70. nadano produkowanemu seryjnie powietrznemu punktowi dowodzenia.

Historia

Pod koniec 1945 roku biuro doświadczalne Siergieja Iljuszyna otrzymało polecenie zbudowania doświadczalnego, ciężkiego bombowca z napędem odrzutowym. Według tych samych wymagań technicznych projekt swojego bombowca realizowało biuro konstrukcyjne Suchoja, wynikiem ich prac był samolot Su-10. Projekt Iljuszyna wzorowany był na konstrukcji niemieckiego bombowca Ar 234. Do napędu samolotu użyto pierwszych silników turboodrzutowych radzieckiej konstrukcji – TR-1 konstrukcji A. Lulki w podskrzydłowych gondolach^[1]. Prototyp oblatał w czerwcu 1947 roku pilot Władimir Kokkinaki^[1]. Oblot samolotu jak i późniejsze próby wykazały dobre własności pilotażowe samolotu^[1]. Jedynym mankamentem, którego nie udało się rozwiązać, były zbyt słabe i paliwożerne silniki o ciągu 1300 kG zamiast przewidywanego 1600 kG^[1]. Słabe silniki były przyczyną długiego rozbiegu przy starcie (1144 m), niewystarczający był także zasięg samolotu, jego udźwig, jak i prędkość maksymalna^[1]. Wymiana silników na nieco mocniejsze TR-1A, zastosowanie dodatkowych rakietowych silników startowych SR-2 odrzucanych po starcie, nie przyniosło oczekiwanych efektów. Samolotu nie zdecydowano się przekazać do badań państwowych i, po zbudowaniu jednego prototypu, dalsze prace zostały w 1948 roku wstrzymane^[1]. Mimo że samolot Ił-22 nie był dalej rozwijany, zdobyte doświadczenie zostało wykorzystane przy budowie bombowca frontowego Ił-28.

Konstrukcja

Czterosilnikowy, wolnonośny bombowiec o napędzie odrzutowym w układzie górnopłatu. Konstrukcja całkowicie metalowa. Podwozie trójkołowe amortyzowane z przednim podparciem, chowane w locie do wnęk w kadłubie^[1]. Skrzydła o niewielkim wzniosie i obrysie trapezowym z krawędzią natarcia prostopadłą do kadłuba maszyny, wyposażone w klapy wyporowe i lotki (lewa posiadała klapkę wyważającą). Klasyczne usterzenie o obrysie trapezowym. Kabiny hermetyczne.

Uzbrojenie miał stanowić ładunek bomb w komorze bombowej o masie 2000 kg, a maksymalnie 3000 kg^[1]. Uzbrojenie obronne stanowiło jedno stałe działko NS-23 kal. 23 mm w prawej przedniej dolnej części kadłuba z zapasem amunicji 150 sztuk, obsługiwane przez pilota, dwa działka B-20-E kal. 20 mm w grzbietowej zdalnie sterowanej wieżyczce, z zapasem amunicji 800 sztuk, obsługiwane przez strzelca-radiotelegrafistę, oraz jedno działko NS-23 kal. 23 mm w ogonowym stanowisku Ił-KU-3, z zapasem amunicji 225 sztuk, obsługiwane przez strzelca ogonowego^[1]. Ogonowe stanowisko miało kąt ostrzału 70° w poziomie, 35° do góry i 30° w dół^[1].

Zobacz też

• Porównywalne samoloty:
  • Arado Ar 234
  • North American B-45 Tornado
  • Convair XB-46
  • Martin XB-48

Plany modelarskie

• Modelarz 12 2000

Przypisy

1. Ił-22. Ugołok Nieba, 2017. (ros.).

Linki zewnętrzne

• Ił-22 na stronie airwar.ru