Józef Oźmin
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Józef Oźmin (ur. 19 kwietnia 1903 w Kaliszu[1][2], zm. 25 czerwca 1999 w Irlandii) – polski malarz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Kaliszu, gdzie ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. Dalszą naukę kontynuował w Poznaniu, gdzie w 1919 ukończył Wyższą Szkołę Sztuk Zdobniczych. W 1920 jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2].
W 1930 wziął ślub z malarką Łucją Stanisławą Szwedą. W latach 1932–1938 studiował w akademii Andrégo Lhote'a, w Paryżu oraz w Regia Accademia di Belle Arti di Roma[3]. Józef i Łucja Oźminowie początkowo zamieszkali w Poznaniu, przenieśli się jednak do Warszawy (mieszkali w domu z pracownią na Saskiej Kępie[4]). Do końca życia wspólnie pracowali, sygnując razem swoje działa. Specjalizowali się w monumentalnym malarstwie ściennym, przede wszystkim o tematyce religijnej. Ozdobili freskami katedry w Pelplinie, Włocławku oraz wiele innych kościołów m.in. w Warszawie, Kielcach, Sieradzu, Swarzędzu[5], Krobii, Gniewkowie oraz Żytowiecku.
W 1944 podczas renowacji Kaplicy Najświętszej Marii Panny na Jasnej Górze w Częstochowie artyści odkryli wspaniałe freski Tomasza Dolabelli.
Małżeństwo pracowało także za granicą. We Włoszech ozdobili kościół Santa Aurelia, w pobliżu Cremony. W Polsce powierzono Oźminom odtworzenie – na podstawie czarno-białej fotografii – plafonu Bacciarellego w sali balowej Zamku Królewskiego w Warszawie[2].
Józef Oźmin uprawiał także malarstwo sztalugowe, głównie akwarele. W jego pracach dominowała tematyka biblijna, często również czerpał inspiracje z mitologii greckiej i rzymskiej.
Zmarł w wieku 95 lat w Irlandii, gdzie przebywał na wakacjach u syna. Został pochowany na Powązkach (kwatera 13-6-16)[6]. Kilka miesięcy później zmarła jego żona.
Za osiągnięcia w sztuce sakralnej Łucja i Józef Oźminowie otrzymali prestiżową nagrodę Świętego Brata Alberta.
Niektóre realizacje
[edytuj | edytuj kod]- Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie – sceny biblijne w sklepieniu, wizerunki apostołów i papieży, droga krzyżowa w nawach bocznych
- Kościół św. Antoniego Padewskiego w Poznaniu (Starołęka) – dekoracje grafitowo-freskowe ścian, projekty witraży
- Kościół Najświętszego Zbawiciela w Poznaniu – trzy witraże w nawie głównej
- Kościół św. Michała Archanioła w Poznaniu – polichromie wykonana techniką al fresco
- Kościół Bożego Ciała w Poznaniu – dekoracje sgraffitowe w kaplicy oraz witraże w oknach naw i szczytu
- Kościół Świętego Marcina w Swarzędzu – polichromie wykonane techniką al fresco
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 19 kwietnia 1903. Kalendarium Południowej Wielkopolski. [dostęp 2019-04-19]. (pol.).
- ↑ a b c Grzegorz Janikowski, Józef i Łucja Oźminowie – artyści, którzy odtworzyli plafon Bacciarellego [online], Polska Agencja Prasowa, 19 marca 2021 [dostęp 2022-04-15] (pol.).
- ↑ Iwona Błaszczyk, Dzieło Łucji i Józefa Oźminów w starołęckim kościele św. Antoniego Padewskiego, [w:] Kronika Miasta Poznania 2009 Nr 4; Starołęka, Głuszyna, Krzesiny, Wydawnictwo Miejskie w Poznaniu, 2009, s. 275 [dostęp 2019-01-01].
- ↑ Józef i Łucja Oźminowie – artyści, którzy odtworzyli plafon Bacciarellego. dzieje.pl, 2021-03-20. [dostęp 2022-09-18].
- ↑ Swarzędz. Trasy turystyczne. swarzedz.pl. [dostęp 2016-04-17].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: OŹMINOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Józef and Łucja Oźmin. Artists In The Shadow Of Thier Works. contemporarylynx.co.uk, 2022-08-03. [dostęp 2022-08-04].