Obszar | |||
---|---|---|---|
Liczba mówiących |
2900 (1982) | ||
Pismo/alfabet | |||
Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
Status oficjalny | |||
Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
Kody języka | |||
ISO 639-3 | gzn | ||
IETF | gzn | ||
Glottolog | gane1237 | ||
Ethnologue | gzn | ||
BPS | 0688 6 | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język gane (a. gani)[1], także giman[1][2][3] (a. gimán)[4] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki Północne w Indonezji, w południowej części wyspy Halmahera[1][2]. Według danych z 1982 roku mówi nim 2900 osób[1].
Jest bliski językowi wschodniomakiańskiemu (taba)[3][5], z którym tworzy kontinuum dialektalne[4]. Jego użytkownicy zamieszkują głównie dwie wsie: Gimán Puliló (indonez. Gane Dalam) i Gimán Pulikin (indonez. Gane Luar)[6]. Między miejscowościami występują niewielkie różnice dialektalne (w zakresie wymowy i leksyki)[4].
Rodzime określenie tego języka to hagimán, a lokalna nazwa grupy etnicznej to Gimán[7]. Nazwa „Gane”, używana w języku indonezyjskim, wywodzi się z języka ternate[6].
Posługuje się nim grupa etniczna Gimán, aczkolwiek nie we wszystkich domenach komunikacji. D. Teljeur (1990) stwierdza, że w powszechnym użyciu są także inne języki (indonezyjski, malajski Moluków Północnych i ternate). Indonezyjski jest stosowany w sferze religijnej czy edukacji, a lokalny malajski i ternate (historycznie ugruntowany język literacki, a zarazem lingua franca) służą do kontaktów międzygrupowych. Indonezyjski to preferowany środek porozumiewania się w niektórych sferach tematycznych (jak np. religia, polityka i handel)[8].
W roli języka pisanego występuje przede wszystkim język narodowy, sam język gane jest zapisywany jedynie sporadycznie[8].
W publikacji z 1980 r. zawarto listę słownictwa gane[9].