J.C. Higginbotham

J. C. Higginbotham
	; J. C. Higginbotham (ok. 1946–1948)
Imię i nazwisko	Jack Higginbotham
Pseudonim	„J. C.”, „Jay C.”, „Higgy”
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1906 ; Social Circle
Data i miejsce śmierci	26 maja 1973 ; Nowy Jork
Instrumenty	puzon
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Luis Russell; „Red” Allen
	Zespoły
	Luis Russell and His Orchestra
	Multimedia w Wikimedia Commons

J. C. Higginbotham, właśc. Jack Higginbotham, ps. „J. C.”, „Jay”, „Jay C.”, „Higgy”^[1] (ur. 11 maja 1906 w Social Circle, zm. 26 maja 1973 w Nowym Jorku)^[2] – afroamerykański puzonista jazzowy. Jeden z najlepszych solistów w jazzie bigbandowym, grających na puzonie^[1].

Życiorys

Pochodził z wielodzietnej, muzykalnej rodziny – kilkoro jego rodzeństwa grało na instrumentach dętych^[1]. Sam początkowo grał na trąbce, aż starsza siostra dała mu puzon, który stał się jego instrumentem koronnym. W wieku dwunastu lat zaczął występować publicznie^[1].

Pracował w rodzinnej restauracji, ale w 1921 rozpoczął współpracę z orkiestrą J. Neala Montgomery’ego w Atlancie, a później grał z pianistą Harveyem Quiggsem^[1]. Przez następne kilka lat nie zajmował się muzyką. Przeniósł się z Georgii do Cincinnati, aby podjąć naukę krawiectwa w The Cincy Colored Training School^[3]. W rezultacie znalazł zatrudnienie jako mechanik w fabryce General Motors. W 1924 powrócił do muzyki, grając w zespołach Wesa Helvey’a i Wingiego Carpentera i jednocześnie prowadząc przez pewien czas własny zespół^[1]. Później pracował z kilkoma grupami stacjonarnymi i objazdowymi. W 1926 przyjechał do Buffalo, żeby dołączyć do Eugene Primus’s Band i przez kilkanaście miesięcy zarobkować w tym mieście^[1].

W 1928 przeniósł się do Nowego Jorku. Przez trzy lata grał w zespole Luisa Russella, będąc jednym z ważnych solistów^[4]. Główna postacią w orkiestrze był wówczas Louis Armstrong, któremu towarzyszył w kilku słynnych nagraniach trębacza z tamtego okresu, takich jak I Can’t Give You Everything but Love, Bessie Couldn’t Help It i St. Louis Blues^[1]. Jego oryginalny styl gry charakteryzowało odważne, mocne brzmienie i silny atak dźwięku^[1].

W lutym 1930 odbył z muzykami Russella pojedynczą sesję nagraniową, podczas której jako J. C. Higgenbotham and His Six Hicks zarejestrował dwa utwory: Give Me Your Telephone Number i Higgenbotham Blues^[2]. W późniejszych latach pracował w czołowych big-bandach swingowych – Fletchera Hendersona, Chicka Webba, Benny’ego Cartera oraz The Mills Blue Rhythm Band (później przejętej przez „Lucky’ego” Millindera)^[2], w których również często grał partie solowe. W 1937 powrócił do orkiestry Luisa Russella, która wówczas pełniła jedynie rolę zespołu towarzyszącemu Louisowi Armstrongowi. W 1940 rozpoczął siedmioletnią współpracę z trębaczem „Redem” Allenem, z którym prywatnie połączyła go przyjaźń^[2]. Od 1941 do 1944 zajmował pierwsze miejsce w kategorii „Najlepszy puzonista” w głosowaniu czytelników w plebiscycie tygodnika jazzowego „DownBeat”^[1]. Po rozstaniu z Allenem przez dłuższy czas pracował nieregularnie, prawdopodobnie wskutek uzależnienia od alkoholu, z którym borykał się przez całe dorosłe życie^[2].

W latach 50. prowadził kilka własnych, małych zespołów w Bostonie i Cleveland. W 1958 pojawiał się też w cyklicznym programie telewizyjnym „Jazz Party”, nadawanym przez stację WNET. Kilkakrotnie występował w Europie. W latach 60. regularnie grał w nowojorskim klubie Metropole Cafe, m.in. z „Redem” Allenem. Wtedy i w następnej dekadzie często pojawiał się na najważniejszych festiwalach jazzowych, m.in. Newport^[1]. Niestety nałóg alkoholowy ograniczał jego działalność muzyczną^[2].

Zmarł w Harlem Hospital na Manhattanie^[4]. Miał 67 lat.

Małżeństwo

Był żonaty z Margaret z d. Stratton^[4]. Miał z nią dwóch synów: Jaya C. juniora i Henry’ego S.^[4]

Dyskografia

1930 J. C. Higginbotham and His Six Hicks – Give Me Your Telephone Number/Higginbotham Blues (OKeh)
1955 Ridin’ with Red Allen – Featuring J. C. Higginbotham and Albert Nicholas („X” Vault Originals)
1957
- At Newport – Red Allen, Kid Ory & Jack Teagarden with J. C. Higginbotham, Buster Bailey & Cozy Cole (Verve)
- Cootie & Rex in the Big Challenge (featuring J. C. Higginbotham) (Jazztone)
1958
- Callin' the Blues – Tiny Grimes – J. C. Higginbotham (Prestige)
- Billy Witherspoon – Goin’ to Kansas City Blues (RCA Victor)
1961 The First Annual Prestige Swing Festival, Spring 1961 (Swingville)
1966 Higgy Comes Home (Cable Records)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k J. C. Higginbotham 1906–1973. encyclopedia.com. [dostęp 2024-10-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f J. C. Higginbotham. allmusic.com. [dostęp 2024-10-22]. (ang.).
↑ J. C. Higginbotham. Oxford African American Studies Center. [dostęp 2024-10-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d J. C. Higginbotham, Jall Trombonist, 67. „The New York Times”. [dostęp 2024-10-22]. (ang.).

Bibliografia

J. C. Higginbotham 1906–1973, encyclopedia.com
J. C. Higginbotham, allmusic.com
J. C. Higginbotham, Jall Trombonist, 67, „The New York Times”

Linki zewnętrzne

J. C. Higginbotham – dyskografia, Discogs

[en-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k J. C. Higginbotham 1906–1973. encyclopedia.com. [dostęp 2024-10-23]. (ang.).

[am-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f J. C. Higginbotham. allmusic.com. [dostęp 2024-10-22]. (ang.).

[ox-3] J. C. Higginbotham. Oxford African American Studies Center. [dostęp 2024-10-23]. (ang.).

[nyt-4] J. C. Higginbotham, Jall Trombonist, 67. „The New York Times”. [dostęp 2024-10-22]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]