Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
polska |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Jan Nepomucen Głowacki (ur. 1802 w Krakowie, zm. 28 lipca 1847 tamże) – polski malarz epoki romantyzmu.
Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Antoniego Brodowskiego i Józefa Peszki, następnie na Akademiach w Pradze, Monachium, Rzymie i Wiedniu.
W 1828 wrócił do Krakowa. Był nauczycielem rysunku i malarstwa w krakowskim liceum św. Anny. Później został profesorem w Szkole Sztuk Pięknych.
Malował głównie krajobrazy i widoki, a także obrazy religijne i portrety. W twórczości artystycznej wyraźnie ulegał wpływom wiedeńskim, co szczególnie uwidocznione jest w portretach jego autorstwa. Nazywano go ojcem krajobrazu polskiego. Widoki Krakowa jego autorstwa upowszechnione zostały dzięki publikacji 24 widoki Krakowa i jego okolic, zdjętych podług natury przez J.N. Głowackiego (1836).
Synami jego siostry byli – prawnik i polityk Wiktor Jaroński, wybitny skrzypek Mieczysław Jaroński oraz wiolonczelista i śpiewak Stanisław Jaroński[1].
Obrazy Jana Nepomucena Głowackiego znajdują się w różnych kolekcjach muzealnych[2]: