Jan Zumbach
| 13 zwycięstw | |
| |
 podpułkownik dyplomowany pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 stycznia 1986 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1936–1967 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu 303, dowódca 3 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
przemytnik, najemnik |
| Odznaczenia | |
      
| |
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Jan Zumbach, ps. „Kaczor Donald”, „Johan”[1] (ur. 14 kwietnia[2] 1915 w Ursynowie[3], zm. 3 stycznia 1986 w Paryżu) – podpułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, podpułkownik (ang. Wing Commander) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski Polskich Sił Powietrznych na obczyźnie, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, najemnik.
Dzieciństwo, młodość, kariera wojskowa i wybuch wojny
[edytuj | edytuj kod]Jan Eugeniusz Ludwik Zumbach był wnukiem szwajcarskiego emigranta i synem Eugeniusza, który posiadał podwójne obywatelstwo: polskie i szwajcarskie. Sam także posiadał obywatelstwo szwajcarskie. W latach 1922–1935 mieszkał w Bobrowie k. Brodnicy (w II Rzeczypospolitej woj. pomorskie), gdzie jego ojciec uzyskał pohakatowski majątek ziemski. Matka Jana, Alina Gorzechowska, pochodziła z okolic Płocka, ze starej rodziny ziemiańskiej[4]. W 1935 roku ukończył Gimnazjum Polskie im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku. W 1936 Jan Zumbach wstąpił na ochotnika do lotnictwa i służby wojskowej, dokonując oszustwa, gdyż do wojska wstąpić mogły jedynie osoby posiadające polskie obywatelstwo. Jako dowód tożsamości przedstawił dokument, który nie podawał jego obywatelstwa. W 1938 ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (XI promocja, 52 lokata), został promowany na podporucznika pilota. Przed II wojną światową służył w 111 eskadrze myśliwskiej. Na skutek zderzenia z samochodem, który rozstawiał oświetlenie do nocnych lotów, przy lądowaniu w maju 1939, trafił do szpitala, a następnie przeszedł rehabilitację. Po wybuchu wojny nie udało mu się odnaleźć swojej jednostki i 17 września przedostał się z Polski do Rumunii. Następnie przez Bejrut dotarł drogą morską do Francji.
Służba w Polskich Siłach Powietrznych na obczyźnie
[edytuj | edytuj kod]Po przybyciu do Francji, tak jak pozostali polscy lotnicy, został skierowany do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Polskiego w bazie Lyon-Bron. 13 maja 1940 został przydzielony do I Klucza Kominowego (Kr) dowodzonego przez majora Krasnodębskiego. Klucz ten został włączony do francuskiego dywizjonu GCD I/55, chroniącego lotniska w Châteaudun, następnie Étampes. Do spotkań z nieprzyjacielem dochodziło jednak rzadko i Zumbach nie odniósł tam sukcesów bojowych. Pod koniec kampanii francuskiej Zumbach został przydzielony do klucza dowodzonego przez Franciszka Skibę. 16 czerwca ewakuowany do Bordeaux, a następnie 21 czerwca – do Wielkiej Brytanii (na statku „Kmicic”).
W Wielkiej Brytanii Jan Zumbach został 2 sierpnia 1940 przydzielony do polskiego dywizjonu myśliwskiego 303, stacjonującego na lotnisku Northolt i latającego na myśliwcach Hawker Hurricane Mk I. Dywizjon ten wszedł do akcji w końcowej, trzeciej fazie bitwy o Anglię. Pierwsze zwycięstwo Zumbach odniósł 7 września 1940, zestrzeliwując dwa bombowce Dornier Do 17. W toku bitwy o Anglię do 27 września zestrzelił ponadto 5 myśliwców Bf 109 i bombowiec He 111 oraz 1 Bf 109 prawdopodobnie.
Dalsze losy podczas II wojny światowej
[edytuj | edytuj kod]23 grudnia 1940 Jan Zumbach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, a 1 lutego 1941 po raz pierwszy Krzyżem Walecznych. 9 maja 1941 lądował awaryjnie na skutek zestrzelenia. W 1941 zestrzelił dwa Bf 109 i jeden prawdopodobnie. 20 października otrzymał brytyjskie odznaczenie Distinguished Flying Cross (DFC). Po odpoczynku od służby bojowej między grudniem 1941 a marcem 1942, kiedy służył w jednostce treningowej, powrócił do Dywizjonu 303 ze stopniem kapitana, obejmując w nim dowództwo jednej z eskadr. 17 maja 1942 został wyznaczony dowódcą dywizjonu 303 – funkcję tę sprawował do grudnia 1942. Podczas operacji nad kontynentem w 1942 zestrzelił myśliwiec Fw 190 i dwa prawdopodobnie oraz zespołowo dwa bombowce niemieckie. W styczniu 1943 otrzymał stopień Wing Commandera, czyli podpułkownika.
15 kwietnia 1943 został dowódcą 3 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego. W tym okresie ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą. 1 września 1943 otrzymał brytyjski stopień Squadron Leader. Od 4 sierpnia 1944 do 30 stycznia 1945 dowodził 133 Polskim Skrzydłem Myśliwskim. 30 stycznia 1945 przeniesiono go do 84. Grupy Myśliwskiej. 7 kwietnia 1945 został wzięty do krótkotrwałej niewoli, z której powrócił 12 maja 1945. W październiku 1946 wystąpił ze służby wojskowej i zamieszkał w Szwajcarii.
Bilans i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Podczas II wojny światowej zestrzelił, według oficjalnych danych, 13 samolotów na pewno i 5 prawdopodobnie. Oprócz Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari nr 8825 został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie Medalem Lotniczym, Polowym Znakiem Pilota nr 431 i dwukrotnie brytyjskim Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym (DFC with Bar)[5]. Otrzymał ponadto pamiątkową Gwiazdę 1939-1945, Medal za Wojnę 1939-1945 oraz Medal Obrony.
Okres powojenny
[edytuj | edytuj kod]Po II wojnie światowej Zumbach pędził żywot awanturnika. Zajmował się przemytem, był współwłaścicielem firmy lotniczo-taksówkarskiej, która prowadziła działalność przemytniczą, a następnie – posługując się pseudonimem Johnny „Kamikaze” Brown – walczył jako najemnik w Afryce[6]. W 1962 przyjął ofertę utworzenia lotnictwa Katangi i dowodzenia nim. Zorganizował zakup Douglasów A-26 Invaderów, które stały się trzonem lotnictwa Katangi, zwerbował pilotów i mechaników. Lotnictwo Katangi pod jego dowództwem bombardowało siły rządowe Konga, oraz miejscowości im sprzyjające. Pod koniec roku siły lotnicze kontyngentu szwedzkiego ONZ, wyposażone w myśliwce Saab J29 Tunnan, zniszczyły większość lotnictwa Katangi. Po upadku secesji Zumbach uciekł z polskimi pilotami do Angoli[7].
W 1967 powrócił do Afryki, tym razem w związku z propozycją dowodzenia lotnictwem Biafry. Oprócz faktycznego dowodzenia Zumbach brał osobiście udział w nalotach nielicznych bombowców biafryjskich na rządowe pozycje nigeryjskie. Między innymi latając bombowcem A-26 Invader uszkodził on flagową nigeryjską fregatę NNS „Nigeria”[8]. Podczas nalotu na lotnisko w Makurdi zabił szefa sztabu armii nigeryjskiej. Również ta secesja, tak jak Katangi, zakończyła się klęską, co w sporej mierze spowodowane było nadużyciami pośredników w zakupie broni i sprzętu wojskowego[7].
Jan Zumbach zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 3 stycznia 1986 we Francji, został pochowany w Polsce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 4 rz. 3 m. 2)[9]. Władze francuskie zamknęły śledztwo w sprawie jego śmierci bez podania powodów.
Muzeum 303 im. ppłk pil. Jana Zumbacha w Napoleonie
[edytuj | edytuj kod]1 września 2018 w 100. rocznicę odzyskania przez Polskę Niepodległości oraz w 100-lecie lotnictwa polskiego lotnictwa wojskowego w miejscowości Napoleon nastąpiło oficjalne otwarcie Muzeum 303, którego patronem został Jan Zumbach. Założycielem tej unikatowej na skalę krajową placówki, prezentującej oryginalne zabytki techniki lotniczej oraz pamiątki związane z polskim lotnictwem wojskowym jest Tomasz Kajkowski, były żołnierz zawodowy 1 Pułku Specjalnego Komandosów z Lublińca[10]. Pracami muzeum kieruje Stowarzyszenie Muzeum 303, które zostało powołane spośród uczestników zebrania założycielskiego w dniu 27 października 2018. W swoich założeniach realizuje misje upowszechniania wśród młodzieży szkolnej i osób dorosłych historii polskich pilotów walczących w Wielkiej Brytanii, a przede wszystkim Dywizjonu 303. Ekspozycję stałą stanowią oryginalne pamiątki po wszystkich formacjach lotniczych walczących w I i II wojnie światowej.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]- Zumbach Jan, Ostatnia walka: Moje życie jako lotnika, przemytnika i poszukiwacza przygód, Oficyna Wydawnicza Echo, Espadon Publishing Sp. z o.o., Warszawa, 2007, s. 299, ISBN 978-83-60786-16-1.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pseudonimy polskich pilotów myśliwskich. Serwis „Myśliwcy”. [dostęp 2009-10-15]. (pol.).
- ↑ Jan Zumbach w swojej biografii jako datę urodzenia podał 15 kwietnia.
- ↑ Akta stanu cywilnego parafii rzym.-kat. pw. św. Katarzyny w Służewiu, nr U152/1915.
- ↑ Wiele dusz w piersi. W: Jan Zumbach: Ostatnia walka. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Echo, 2007, s. 38. ISBN 978-83-6078-616-1.
- ↑ Jan Zumbach. polishairforce.pl. [dostęp 2018-12-20].
- ↑ Sterling Seagrave: Soldiers of Fortune, Time-Life Books, Alexandria, VA 1985, ISBN 0-8094-3326-5.
- ↑ a b Mateusz "Biszop" Biskup, Śladami zapomnianych bohaterów w rozdziale: Najemnik z dywizjonu 303, Poznań: Vesper, 2011, s. 461-468, ISBN 978-83-7731-052-6.
- ↑ Daniel Kowalczuk. Biafra. Operacje desantowe i działania na morzu w trakcie nigeryjskiej wojny domowej 1967-1970. „Morze, statki i okręty”. 3-4/2017. XXII (179), s. 60-63, marzec-kwiecień 2017. Magnum X. ISSN 1426-529X.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
- ↑ HISTORIA POWSTANIA MUZEUM 303. www.muzeum303.pl. [dostęp 2021-11-21].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mateusz Zieliński. Pies wojny z dywizjonu 303. „Gazeta Wyborcza”, 28 maja 2012.