Wejście do jaskini | |
Państwo | |
---|---|
Położenie | |
Wysokość otworów nad dnem doliny |
14 m |
Położenie na mapie Kraju Ałtajskiego ![]() | |
Położenie na mapie Rosji ![]() | |
51,732126°N 84,037126°E/51,732126 84,037126 |
Jaskinia Okładnikowa (ros. Пещера Окладникова) – jaskiniowe stanowisko archeologiczne, położone na obszarze południowo-wschodniej Syberii, u północnego podnóża rosyjskiej części Ałtaju[1]. Odkryto w niej najdalej położone na wschód ślady pobytu neandertalczyka[2].
Jaskinia położona jest w wapiennym masywie, uformowanym w okresie dewonu. Wejście do niej znajduje się po stronie południowej, na wysokości 14 metrów[1]. Swoją nazwę otrzymała na cześć radzieckiego archeologa Aleksieja Okładnikowa[2]. W trakcie prac archeologicznych odkryto trzy warstwy zawierające narzędzia mustierskie[2], a także szczątki fauny plejstoceńskiej, m.in. koni, koziorożców syberyjskich, nosorożców włochatych, żubrów stepowych, lisów rudych, jeleni szlachetnych, hien jaskiniowych i dzikich owiec[1].
W latach 80. XX wieku w jaskini odkryto szczątki ludzkie[3]: zęby i fragmenty kości szkieletu, należące do jednego (lub dwóch) młodzieńca żyjącego ok. 30-38 tys. lat temu i jednego osobnika dorosłego żyjącego ok. 24 tys. lat temu[2]. Ich pozycja taksonomiczna jest obiektem sporów, należały albo do neandertalczyka, być może w późnym stadium jego rozwoju ewolucyjnego, albo do człowieka współczesnego[2]. Przeprowadzone w 2007 roku badania materiału kostnego wykazały, że młodzieniec posiadał mtDNA typowe dla neandertalczyka[2][4].