Imię i nazwisko |
Jean Jules Aimable Roger-Ducasse |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Jean Jules Aimable Roger-Ducasse (ur. 18 kwietnia 1873 w Bordeaux, zm. 9 lipca 1954 w Le Taillan-Médoc w departamencie Żyronda[1][2]) – francuski kompozytor i pedagog.
Studiował w Konserwatorium Paryskim u Gabriela Faurégo (kompozycja), Emile’a Pessarda (harmonia), André Gedalge’a (kontrapunkt i fuga) i Charlesa Auguste’a de Bériota (fortepian)[1][2]. W 1902 roku zdobył 2. miejsce w konkursie Prix de Rome za kantatę Alcyone[1][2]. W 1909 roku wraz z Maurice’em Ravelem i Charlesem Koechlinem założył Société Musicale Indépendante[1]. W tym samym roku został inspektorem śpiewu w szkołach paryskich[2]. W latach 1935–1940 był profesorem kompozycji w Konserwatorium Paryskim[1][2].
Tworzył w stylu impresjonistycznym[2]. Początkowo pozostawał pod wpływem Gabriela Faurégo i Claude’a Debussy’ego, z którym prywatnie się przyjaźnił i w 1916 roku występując razem w duecie fortepianowym wykonał jego En blanc et noir[1]. Z czasem wypracował swój indywidualny idiom, koncentrując się na brzmieniu[1]. W swoich utworach zespolił orkiestrę z partiami chóralnymi pozbawionymi całkowicie tekstu słownego, traktując głos jako kolorystyczne dopełnienie[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])