Jeorjos Kafandaris
 Jeorjos Kafandaris (1927) | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 sierpnia 1946 |
| Premier Grecji | |
| Okres |
od 6 lutego 1924 |
| Przynależność polityczna |
Partia Liberalna |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wicepremier | |
| Okres |
od 22 listopada 1945 |
| Minister spraw wewnętrznych Grecji | |
| Okres |
od 10 sierpnia 1915 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister sprawiedliwości Grecji | |
| Okres |
od 11 stycznia 1924 |
| Minister spraw zagranicznych Grecji | |
| Okres |
od 6 lutego 1924 |
| Następca |
Aleksandros Papanastasiu |
| Minister finansów Grecji | |
| Okres |
od 4 grudnia 1926 |
Jeorjos Kafandaris (gr. Γεώργιος Καφαντάρης; ur. 13 października 1873 we Fragiście (Eurytania), zm. 28 sierpnia 1946 w Atenach[1]) – grecki prawnik i polityk, premier Grecji (1924), minister spraw wewnętrznych (1915), minister spraw zagranicznych (1924), minister finansów (1926-1928).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem urzędnika Konstaninosa Kafandarisa[1]. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie ateńskim, a następnie pracował w wyuczonym zawodzie. W 1905 po raz pierwszy wybrany deputowanym do parlamentu[1]. Od 1911 związany z Partią Liberalną. Po wyborach w 1915 objął kierownictwo resortu spraw wewnętrznych w gabinecie Elefteriosa Wenizelosa. W okresie I wojny światowej należał do przeciwników króla Konstantyna I, przebywał w Salonikach[1]. W styczniu 1919 objął kierownictwo nad resortem rolnictwa, ale po konflikcie z Wenizelosem podał się do dymisji[1]. Po rewolucji 1922 był faktycznym przywódcą Partii Liberalnej. W 1923 objął kierownictwo resortu sprawiedliwości, dzięki niemu wprowadzono ustawę amnestyjną i wznowiono wydawanie czasopism, zawieszonych w roku 1922. W lutym 1924 objął ster rządu, ale konflikty wewnątrz gabinetu zmusiły go do dymisji po dwóch tygodniach sprawowania urzędu[2].
W 1924 założył Partię Postępowo-Liberalną, reprezentował tę partię w rządzie Elefteriosa Wenizelosa, powstałym w 1928 (jako minister finansów). Za współpracę z Wenizelosem został aresztowany w 1935, ale sąd go oczyścił ze stawianych zarzutów[1]. Po przejęciu władzy przez Joanisa Metaksasa w 1936 zesłany na Zakintos, jako znany zwolennik ustroju republikańskiego[1]. W czasie II wojny światowej nie współpracował z ruchem oporu. W 1945 objął stanowisko wicepremiera w rządzie Temistoklisa Sofulisa, jednak wkrótce podał się do dymisji w proteście przeciwko niewłaściwej jego zdaniem, organizacji wyborów parlamentarnych[1]. Zmarł we własnym domu, na zapalenie oskrzeli[1].
Był żonaty (żona Maria Papaleksopulos)[1].