| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
trener piłkarski, teoretyk sportu |
Jerzy Wrzos (ur. 18 listopada 1936 w Chełmie, zm. 12 grudnia 2017[1]) – polski trener piłkarski i teoretyk sportu.
Urodzony 18 listopada 1936 r. w Chełmie[2]. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, na której studiował w latach 1958–1962[3]. On również jako pierwszy odkrył talent piłkarski Kazimierza Deyny[4]. Od lat 60. publikował w pismach Piłka Nożna, Trener, Soccer America, chicagowskiej Polonii i innych[5]. Jako trener zespołów ligowych pracował od 1962 roku[6]. W sezonie 1964/65 i 1965/66 był trenerem Lechii Gdańsk[2][7], prowadząc ten klub łącznie w 47 meczach (45 ligowych + 2 Pucharu Polski)[8]. Jest najmłodszym trenerem w historii tego klubu[9]. W sezonie 1966/67 został trenerem trzecioligowego Rakowa Częstochowa i doprowadził drużynę do 4. miejsca w grupie krakowskiej oraz finału Pucharu Polski rozegranego 9 lipca 1967 r. w Kielcach (przegrana 0:2 po dogrywce z Wisłą Kraków). Tuż przed rozpoczęciem kolejnego sezonu III ligi odszedł z klubu w niewyjaśnionych okolicznościach[5]. W sezonie 1969/70 i 1970/71 był trenerem Piasta Gliwice[10].
W następnych latach pracował w Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach[5], w tym w latach 1973–1982 prowadził zajęcia podyplomowe, zaoczne i stacjonarne dla uczących się zawodu trenera[11]. W 1980 r. w AWF w Poznaniu jako jeden z pierwszych polskich trenerów obronił pracę doktorską dotyczącą tematyki szkoleniowej w światowej piłce nożnej[12]. Jako pracownik katowickiej AWF publikował artykuły i książki szkoleniowe z zakresu zawodowej piłki nożnej. Autor ponad 100 artykułów i książek z zakresu historii tej dyscypliny i metod szkolenia, które wydawano w Polsce i za granicą. Jego podręcznik Wielki futbol (2006) był pierwszą polską publikacją rekomendowaną przez FIFA[5].