Jeżów (województwo lubelskie)

Ten artykuł dotyczy wsi w woj. lubelskim. Zobacz też: inne miejscowości o takiej nazwie.

Jeżów

wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	opolski
Gmina	Chodel
Liczba ludności (2021)	229[2][3]
Strefa numeracyjna	81
Kod pocztowy	24-350[4]
Tablice rejestracyjne	LOP
SIMC	0379927[5]
Położenie na mapie gminy Chodel Jeżów
Położenie na mapie Polski Jeżów
Położenie na mapie województwa lubelskiego Jeżów
Położenie na mapie powiatu opolskiego Jeżów
51°06′28″N 22°09′04″E/51,107778 22,151111[1]
Strona internetowa

Jeżów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Chodel^[5][6].

Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego^[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo w gminie Chodel^[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 224 mieszkańców^[9].

Historia

Wieś notowana w początkach XV wieku. W roku 1436 Jeżów nazywany w formie zlatynizowanej „Yeszow”, następnie w 1441 „Jaszow”, w roku 1451 „Gezow”. Początkowo w powiecie lubelskim i parafii Kłodnica, od roku 1541 parafii Chodel^[a]
Wieś graniczy w roku 1447 z Borowem, Kłodnicą i Krężnicą. W roku 1460 z Borowem, Wolą Borowską, Kłodnicą. Według zapisów Długosza (1470-80) z Wronowem (Długosz L.B. t.II s.547). Wieś posiadała prawo niemieckie w roku 1447 stanowiła własność biskupów krakowskich (Długosz L.B. t.II s.547).
Wójtowie w XV wieku: 1436-53 szlachetny Wiesław-Wyszko Gałka, 1451-66 Stanisław Gałka. W latach 1531-3 odnotowano pobór z wójtostwa dziedzicznego ½ łana^[10]. W wieku XVIII po kasacie zakonu jezuitów (w roku 1773) dobra chodelskie, w tym Jeżów, przeszły na własność Teodora Szydłowieckiego i jego syna Adama Szydłowieckiego. W roku 1783 dobra te należały do Ignacego Witosławskiego, a następnie do jego spadkobierców. Spis z roku 1827 pokazał we wsi zaledwie 5 domów i 30 mieszkańców^[11]. Po 1842 roku dobra chodelskie często zmieniały właścicieli. Dziedziczyli tu: hrabia Aleksander Łączyński, Maksymilian Krajewski, Klemens Kocowski i inni^[b].
W 1889 roku kupił te dobra Ludwik Nowakowski. W tym czasie folwark Jeżów liczył 478 mórg, a majątek Jeżów oddzielono od dóbr Chodel-Ratoszyn.

Uwagi

1. nowo erygowana parafia w Chodlu uzyskuje m.in. dziesięciny z Kłodnicy Kościelnej i Komaszyc, należące dotychczas do biskupa krakowskiego i plebana Kłodnicy Kościelnej
2. Dobra Chodelskie składające się z folwarków Ratoszyn i Jeżów, z nomenklatur Przytyk, Budzyń i Kawenczyn oraz osady Chodel, wsi Ratoszyn, Jeżów i Budzyń, należały niegdyś do funduszów komisji edukacyjnej

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 46910
2. Wieś Jeżów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-05-02] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-05-02] .
4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 401 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
5. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-02-15].
6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
7. Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
8. Strona gminy, sołectwa
9. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
10. Jeżów, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
11. Jeżów(9), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 585 .