środkowozapolowy | |||||||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
James Henry Landis | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
9 marca 1934 | ||||||||||||||
Data i miejsce śmierci |
7 października 2017 | ||||||||||||||
Odbijał |
prawą | ||||||||||||||
Rzucał |
prawą | ||||||||||||||
Debiut |
16 kwietnia 1957 | ||||||||||||||
Ostatni występ |
27 sierpnia 1967 | ||||||||||||||
Statystyki | |||||||||||||||
Średnia uderzeń |
0,247 | ||||||||||||||
Home runy |
93 | ||||||||||||||
Uderzenia |
1061 | ||||||||||||||
RBI |
625 | ||||||||||||||
Kariera klubowa | |||||||||||||||
|
James Henry Landis (ur. 9 marca 1934 we Fresno, zm. 7 października 2017 w Napa[1]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.
Landis w 1952 roku podpisał kontrakt jako wolny agent z Chicago White Sox i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu[2]. W latach 1954–1955 odbył służbę wojskową[3]. W Major League Baseball zadebiutował 16 kwietnia 1957 w meczu przeciwko Cleveland Indians, w którym skradł bazę[2].
Landis był zawodnikiem White Sox przez osiem sezonów. W 1959, kiedy zespół zdobył mistrzostwo American League, po czym zyskał przydomek Go-Go White Sox, uzyskał średnią uderzeń 0,276 i zaliczył 26 double’ów, a w głosowaniu do nagrody MVP zajął 7. miejsce[2][3]. Jako środkowozapolowy White Sox zdobył pięć Złotych Rękawic w latach 1960–1964 i dwukrotnie został powołany do All-Star Game[2]. W styczniu 1965 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Kansas City Athletics, gdzie grał przez sezon[2]. W 1966 występował w Cleveland Indians, zaś w 1967 w Detroit Tigers, Houston Astros i Boston Red Sox[2].
W 2000 w głosowaniu kibiców został wybrany do Chicago White Sox All-Century Team[3].
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
2× All-Star | 1962¹, 1962² | [2] |
5× Gold Glove Award | 1960, 1961, 1962, 1963, 1964 | [2] |