Joachim Rumohr

Joachim Rumohr
Ilustracja
Joachim Rumohr w 1945 roku
SS-Brigadeführer generał major Waffen-SS SS-Brigadeführer
generał major Waffen-SS
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1910
Hamburg, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

11 lutego 1945
Budapeszt, Państwo Węgierskie

Przebieg służby
Lata służby

1935–1945

Formacja

Schutzstaffel

Formacja

Waffen-SS

Stanowiska

dowódca 8 Dywizji Kawalerii SS

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa †

Odznaczenia
Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza)

Joachim Rumohr (ur. 6 sierpnia 1910 w Hamburgu, zm. 11 lutego 1945 w Budapeszcie) – niemiecki wojskowy, SS-Brigadeführer, generał major Waffen SS, dowódca 8 Dywizji Kawalerii SS. Uczestnik II wojny światowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1910 roku w Hamburgu. W 1935 roku wstąpił do NSDAP, a także do SS. Do końca listopada 1935 awansował na SS-Obersturmführera. W ciągu następnych lat stopniowo awansował – w 1938 roku otrzymał promocję na SS-Hauptsturmführera w oddziałach SS-Verfügungstruppe (SS-VT).

Wraz z wybuchem wojny oddziały Rumohra walczyły w czasie kampanii w Polsce i we Francji. W czasie inwazji na Grecję w styczniu 1941 roku dowodził 2. batalionem artylerii SS. 1 czerwca 1942 roku przeniesiony do dywizji kawalerii SS, w tym samym roku awansowany na SS-Obersturmbannführera, a w lutym 1943 odznaczony Krzyżem Niemieckim w złocie. Za dowodzenie swoimi oddziałami w rejonie środkowego Dniepru został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Na przełomie zimy 1943–1944 walczył w okolicach miast Krzemieńczuk i Kirowohrad.

1 kwietnia 1944 roku objął dowództwo nad 8 Dywizją Kawalerii SS Florian Geyer, został także awansowany na SS-Standartenführera. 9 października 1944 roku jego nazwisko zostało wymienione w codziennym raporcie Wehrmachtbericht. W listopadzie 1944 roku awansowany na SS-Brigadeführera i został wysłany do walki w rejon Budapesztu. Za walkę w okolicach stolicy Węgier został odznaczony Liśćmi Dębu do swojego Krzyża Rycerskiego. Wycofując się z Budapesztu w lutym 1945 roku, został poważnie ranny. 11 lutego tego samego roku popełnił samobójstwo, aby uniknąć radzieckiej niewoli. Miał 34 lata.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Veit Scherzer: Die Ritterkreuzträger 1939-1945, Scherzers Militaer-Verlag, Ranis/Jena 2007, ISBN 978-3-938845-17-2, S.645