Joanna Trzepiecińska

Joanna Trzepiecińska
Ilustracja
Joanna Trzepiecińska (2018)
Data i miejsce urodzenia

7 września 1965
Tomaszów Mazowiecki

Zawód

aktorka

Lata aktywności

od 1987

Zespół artystyczny
Teatr Polski w Warszawie
Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Joanna Trzepiecińska, primo voto Anderman (ur. 7 września 1965 w Tomaszowie Mazowieckim) – polska aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka. Występuje na deskach warszawskich teatrów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest córką farmaceutki oraz inżyniera i dyrektora fabryk włókienniczych, ma młodszą o pięć lat siostrę[1].

Ukończyła państwową szkołę muzyczną w klasie fortepianu i średnią w klasie fletu[2]. W 1988 otrzymała dyplom ukończenia Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie[2].

Będąc na drugim roku studiów, zadebiutowała na małym wkranie główną rolą osieroconej Joanny Macieszanki w serialu TVP1 Rzeka kłamstwa (1987) Jana Łomnickiego na motywach cyklu powieściowego Ewy Szelburg-Zarembiny Rzeka kłamstwa (1987)[3]. W grudniu tego samego roku zadebiutowała w teatrze rolą służącej w spektaklu Stanisława Ignacego Witkiewicza Bezimienne dzieło w reżyserii Jana Englerta na scenie Teatru Polskiego w Warszawie. Po ukończeniu studiów została aktorką Teatru Studio w Warszawie, w którym zadebiutowała rolą Nancy w przedstawieniu Woody’ego Allena Zagraj to jeszcze raz, Sam (1988) w reżyserii Adama Hanuszkiewicza. Na scenie tego teatru wystąpiła następnie w roli Lucy w musicalu Bertolta Brechta Opera za trzy grosze (1989) w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.

Kontynuowała karierę filmową, grając m.in. Wandę Milewską w dramacie Dotknięci (1988), aktorkę Iwonę w dramacie politycznym Janusza Kijowskiego Stan strachu (1989), Annę w komedii erotycznej Jacka Bromskiego Sztuka kochania (1989), Tamarę w filmie politycznym Tomasza Wiszniewskiego Kanalia (1990), Izę w horrorze Powrót wilczycy (1990) u boku Jerzego Zelnika i Bożenę w telewizyjnym filmie Piotra Łazarkiewicza W środku Europy (1990). Pod koniec 1990 występowała gościnnie w roli Klary w spektaklu Aleksandra Fredry Zemsta w reż. Gustawa Holoubka.

Za rolę Marty z obozu studenckiego w filmie psychologicznym Andrzeja Barańskiego Nad rzeką, której nie ma (1991) była nominowana do nagrody Złotych Lwów za pierwszoplanową rolę kobiecą na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Powróciła na duży ekran w filmach: Obywatel świata (1991) z Janem Fryczem, melodramacie historycznym Janusza Zaorskiego Panny i wdowy (1991) oraz melodramacie komediowym Krzysztofa Langa Papierowe małżeństwo (1991) jako panna młoda, która miała wyjść za angielskiego lekarza, ale poślubiła bezrobotnego muzyka zaplątanego w ciemne interesy z gangsterami. W 1991 otrzymała Złotą Kaczkę dla najlepszej aktorki[2]. Następnie zagrała kolejne role filmowe: kobietę z wózkiem i muszlą klozetową w dramacie obyczajowym Łukasza Wylężałka Balanga (1993), Annę w polsko-amerykańskim filmie sensacyjnym Boba Misiorowskiegp Anioł śmierci (1994), Annę w polsko-czesko-brytyjskim dramacie kostiumowym Krzysztofa Langa Prowokator (1995) i ducha Barbary Radziwiłłówny w kostiumowym filmie fantasy Krzysztofa Gradowskiego Dzieje mistrza Twardowskiego (1995).

Odniosła sukces sceniczny rolą Królewny Śnieżki w musicalu na podstawie baśni Jakuba i Wilhelma Grimmów Królewna Śnieżka i krasnoludki (reż. Krzysztof Kolberger) na scenie Teatru Komedia w Warszawie (1994) oraz Opery i Operetki w Szczecinie (1999). Uznanie publiczności zdobyła w roli „Alutki”, żony „Jędruli” (Tomasz Dedek) w serialu Rodzina zastępcza. Pojawiła się również w dwóch odcinkach opery mydlanej TVP2 Na dobre i na złe (2002), serialu TVP1 Plebania (2000−2005; jako Anna Stajniak) oraz sitcomie TVN Anioł Stróż (2005) w roli rozwódki Anny Górskiej. Za rolę dubbingową Dory w filmie Gdzie jest Nemo? (2003) otrzymała nagrodę Kłapy 2003 The Walt Disney Company Polska dla najlepszych twórców polskiej wersji językowej w filmach animowanych. Po 13 latach ponownie podłożyła głos pod rolę niebieskiej rybki w kontynuacji filmu, Gdzie jest Dory? (2016).

W 2007 roku nagrała płytę z kolędami pt. Cicho, Cicho Pastuszkowie oraz uczestniczyła w drugiej edycji programu rozrywkowego Polsatu Jak oni śpiewają. Za rolę Claire w sztuce „Dowód” (reż. Andrzej Seweryn) granej w Teatrze Polonia otrzymała w 2008 nominację do nagrody Feliksa. W sezonie 2009/2010 była jurorką nagrody teatralnej Feliksy Warszawskie. Bierze udział w programach muzycznych oraz występuje z własnymi recitalami, a także śpiewa w jazzowym projekcie Janusza Szroma „Straszni Panowie Trzej”. Można ją usłyszeć również w słuchowiskach na podstawie książek Joanny Chmielewskiej.

W 2022 roku była jedną z jurorek-detektywów w programie Mask Singer telewizji TVN[4].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej mężem był pisarz i publicysta Janusz Anderman[5], z którym rozwiodła się w 2009. Mają dwóch synów: Wiktora (ur. 2001) i Karola (ur. 2003)[5].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]
Joanna Trzepiecińska (aut. Paweł Matyka, 2012)

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Audiobook

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Trzeba marzyć – 07.01.2019 – YouTube [online], youtube.com [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  2. ↑ a b c Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Jolanta Zarembina. Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 228. ISBN 83-86038-09-8.
  3. ↑ Jacek Lutomski: Gwiazdy w zbliżeniu. Portrety aktorów i reżyserów polskich. Jolanta Zarembina. Warszawa: Wydawnictwo Presspublica, 1995, s. 225. ISBN 83-86038-09-8.
  4. ↑ Tomasz Wojtas: Wojewódzki, Kamińska, Trzepiecińska i Ruciński w jury „Mask Singer” w TVN. Wirtualne Media (online), 11 lutego 2022. [dostęp 2022-02-17]. (pol.).
  5. ↑ a b Joanna Trzepiecińska - Kobieta.pl [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]