Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
Johann Bouman właśc. Jan Bouman (ur. 26 sierpnia 1706 w Amsterdamie, zm. 6 września 1778[1] w Berlinie) – holenderski architekt i budowniczy działający na terenie Prus.
Jako młody cieśla i budowniczy statków Bouman przyjął zaproszenie króla Prus Fryderyka Wilhelma I i przybył do Poczdamu w 1732 roku[2]. Pracował tu m.in. nad wzniesieniem Dzielnicy Holenderskiej (niem. Holländisches Viertel), Bramy Berlińskiej (niem. Berliner Tor) i Starego Ratusza (niem. Altes Rathaus)[1]. W 1748 roku Bouman otrzymał nominację na stanowisko naczelnego dyrektora budów (niem. Oberbaudirektor) w Poczdamie – „Baucomtoira” – odpowiedzialnego za prowadzenie królewskich projektów budowlanych[3]. Bouman realizował m.in. projekty von Knobelsdorffa[3][4]. Po niepowodzeniach związanych z instalacją Wielkiej Fontanny przed pałacem Sanssouci Bouman został przeniesiony do Berlina[2].
Dla Berlina zaprojektował katedrę (1747–50), odnowił gmach Berlińsko-Brandenburskiej Akademii Nauk oraz wzniósł pałac dla księcia Henryka Pruskiego przy Unter den Linden 6, który obecnie jest siedzibą Uniwersytetu Humboldta (1748–53)[1]. W latach 1770–73 ukończył budowę katedry św. Jadwigi według planów Jeana Laurenta Legeaya[1].
Bouman miał sześciu synów, z których dwóch zostało architektami: Michael Philipp i Georg Friedrich(1737–po 1807)[3][1]. Wnukiem Boumana był pisarz i filozof Ludwig von Boumann (1801–71)[1].
W 1997 roku jeden z domów w poczdamskiej dzielnicy holenderskiej – przy Mittelstrasse 8 – nazwano jego imieniem i przekształcono w muzeum kultury holenderskiej[4].