John Browning, 1966 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
John Browning (ur. 23 maja 1933 w Denver w stanie Kolorado, zm. 26 stycznia 2003 w Sister Bay w stanie Wisconsin) – amerykański pianista.
Syn skrzypka i pianistki[1]. Naukę gry na fortepianie pobierał od matki, w wieku 10 lat wykonywał koncerty fortepianowe Mozarta[1]. W latach 1951–1953 uczęszczał do Occidental College w Los Angeles, gdzie jego nauczycielem był Lee Pattison[2][3]. Od 1953 do 1956 roku był uczniem Rosiny Lhévinne w Juilliard School w Nowym Jorku[2]. Zdobył Steinway Centennial Award (1954) i Leventritt Award (1955)[1][2][3]. Debiutował publicznie w 1956 roku w Nowym Jorku, z Filharmonikami Nowojorskimi pod batutą Dimitriego Mitropoulosa[3]. W tym samym roku zajął 2. miejsce w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Królowej Elżbiety Belgijskiej[1][3]. W 1965 i 1966 roku wystąpił w Polsce[2]. Wykładał w Northwestern University (1975–1980) i w Manhattan School of Music (1980–1985)[3].
W jego repertuarze znajdowały się zarówno dzieła fortepianowe twórców XVIII- i XIX-wiecznych, jak i utwory współczesne[2]. Był pierwszym wykonawcą Koncertu fortepianowego Samuela Barbera z Boston Symphony Orchestra pod batutą Ericha Leinsdorfa (1962)[1][2].