John Paxson

John Paxson

4, 15, 5
rozgrywający
Data i miejsce urodzenia	29 września 1960 Dayton
Wzrost	188 cm
Masa ciała	84 kg
Kariera
Aktywność	1983–1994
Szkoła średnia	Archbishop Alter (Kettering, Ohio)
College	Notre Dame (1979–1983)
Draft	1983, numer: 19 San Antonio Spurs
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1983–1985 San Antonio Spurs 1985–1994 Chicago Bulls
Kariera trenerska Lata Drużyna 1995–1996 Chicago Bulls (asystent)

John Paxson (ur. 29 września 1960 w Dayton) – amerykański koszykarz występujący na pozycji rozgrywającego, trzykrotny mistrz NBA.

Kariera sportowa

W 1979 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American^[1].

Podczas studiów występował w barwach uczelni University of Notre Dame, a w 1983 został wybrany do drugiej piątki najlepszych koszykarzy z ligi uczelnianej. Podczas kariery w college'u zdobywał średnio 12 punktów na mecz.

Paxson, którego ojciec Jim Sr. oraz brat Jim Jr. również grali w NBA, został wybrany przez San Antonio Spurs z numerem 19 w drafcie w 1983. W 1985, po dwóch sezonach spędzonych w San Antonio, John jako wolny agent podpisał kontrakt z Chicago Bulls, którzy liczyli, że w linii obrony będzie wspomagał Michaela Jordana. Paxson zrobił nie tylko to, po co został sprowadzony, ale, w czasie, gdy Bulls sięgali po pierwsze trzy mistrzowskie tytuły, udowodnił także, że jest wartościowym strzelcem rzutów za 3 punkty i kluczowym graczem drużyny.

Najbardziej znanym zagraniem Paxsona jest końcowy rzut podczas Finałów NBA w roku 1993, kiedy to Chicago Bulls grali przeciwko Phoenix Suns. W meczu nr 6 owych finałów, w hali America West Arena w Phoenix, Bulls przegrywali z Suns 96 – 98 i zanosiło się na siódmy mecz. Paxson oddał rzut za 3 punkty na 3,9 sekundy przed końcem spotkania, dając „Bykom” zwycięstwo 99 – 98, co zapewniło im zdobycie trzeciego z rzędu mistrzowskiego tytułu. Rzut ten stał się znany w NBA jako koszykarska wersja historycznego „strzału słyszanego na całym świecie” (oddany bez rozkazu „strzał słyszany na całym świecie” rozpoczął wojnę o niepodległość Stanów Zjednoczonych).

Najlepszy w karierze sezon Paxsona, to 1986/87 kiedy zdobywał średnio 11,3 punktu oraz zaliczał 5,7 asysty na mecz. Równie udany miał sezon 1989/90 kiedy notował średnio na mecz 10 punktów i 4,1 asysty.

Po odejściu na emeryturę Paxson pracował przez krótki czas jako asystent trenera, kiedy Bulls zdobywali czwarty w historii klubu tytuł, a następnie pracował jako komentator dla Bulls. W kwietniu 2003 Paxson otrzymał stanowisko wiceprezydenta Relacji Koszykarskich w Bulls. Latem tego samego roku został awansowany na Głównego Menadżera po tym, jak na emeryturę odszedł długoletni GM klubu, Jerry Krause. Po przegranej Bulls w play-offach w maju 2009 zrezygnował z posady menedżera, pozostając wiceprezesem ds. operacji koszykarskich.

Osiągnięcia

Na podstawie^[2], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek:
  • Sweet 16 turnieju NCAA (1981)
  • II rundy turnieju NCAA (1980, 1981)
• Zaliczony do II składu All-American (1982, 1983)

NBA

• Mistrz NBA (1991–1993)
• Lider play-off w skuteczności rzutów:
  • za 3 punkty (1993)^[3]
  • wolnych (1990 - wspólnie z Markiem Pricem, Billem Hanzlikiem, Rolando Blackmanem, 1991)^[4]

Trenerskie

• Mistrz NBA jak asystent trenera (1996)

Przypisy

1. 1979 McDonalds All-American Rosters. realgm.com. [dostęp 2018-09-07]. (ang.).
2. Profil na realgm.com. realgm.com. [dostęp 2018-03-26]. (ang.).
3. NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for 3-Pt Field Goal Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2018-03-26]. (ang.).
4. NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-13]. (ang.).