Data urodzenia | |||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
198 cm | ||||||||||||||||||
Masa ciała |
95 kg | ||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
|
Jope Tuikabe (ur. 27 listopada 1966) – fidżyjski rugbysta grający w trzeciej linii młyna, reprezentant kraju zarówno w wersji piętnasto-, jak i siedmioosobowej, triumfator Pucharu Świata 1997, dwukrotny srebrny medalista igrzysk Wspólnoty Narodów, trener.
W reprezentacji kraju w rugby 7 występował od 1996 roku[1]. W roku następnym otrzymał powołanie na Puchar Świata w Rugby 7, który Fidżyjczycy zakończyli triumfem[2]. Został wybrany do drużyny gwiazd turnieju[3]. Po tych zawodach Post Fiji wydała serię znaczków upamiętniającą zwycięską drużynę, w której znajdowali się również Waisale Serevi, Taniela Qauqau, Leveni Duvuduvukula, Inoke Maraiwai, Aminiasi Naituyaga, Lemeki Koroi, Marika Vunibaka, Luke Erenavula i Manasa Bari[4][5]. Fidżyjczykom nie udało się obronić tytułu na Pucharze Świata 2001, bowiem odpadli w półfinałach turnieju głównego po przegranej z Australią[6]. Ogółem, w obu tych turniejach, Tuikabe zdobył dziewięć przyłożeń[7].
Dwukrotnie wystąpił w igrzyskach Wspólnoty Narodów: w Kuala Lumpur 1998[8][9] i Manchesterze 2002[10], w obu tych turniejach zdobywając srebrny medal po finałowych porażkach z Nowozelandczykami[11]. Zwyciężył natomiast w turnieju rugby 7 na World Games 2001[12]. Brał także udział w kampaniach Fidżyjczyków w IRB Sevens World Series w sezonach 1999/2000[13][14], 2000/2001[15] i 2001/2002[16].
W ciągu trzech lat występów w kadrze piętnastoosobowej wystąpił w dwudziestu spotkaniach, w tym siedemnastu oficjalnych meczach międzypaństwowych, zdobywając piętnaście punktów – wszystkie z przyłożeń[17][18].
W 2001 roku za występy w obu kadrach otrzymał nagrodę dla gracza roku[19].
Z zawodu był żołnierzem[20]. Trenował armijny zespół rugby 7[21][22], na poziomie reprezentacyjnym zaś znajdował się w sztabie szkoleniowym jako asystent trenera[23][24] bądź selekcjoner[25][26][27][28].