Jordanita | |||
Verity, 1946 | |||
Jordanita globulariae | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj |
Jordanita | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Sphinx chloros Hübner, 1813 | |||
Synonimy | |||
|
Jordanita – rodzaj motyli z rodziny kraśnikowatych. Obejmuje 34 opisane gatunki. Zamieszkują krainę palearktyczną.
Motyle o ciele krępej budowy[1]. Głowę, tułów, wierzch skrzydła przedniego i odwłok ubarwione mają złotozielono, zielono, niebieskozielono lub niebiesko z silnym połyskiem metalicznym[2][1]. Skrzydła tylne są barwy jasnobrunatnej lub brunatnoszarej. Obie pary skrzydeł są jednobarwne, pozbawione wzoru. Brak jest również barwnej obrączki na odwłoku[1]. Czułki samców są podwójnie grzebieniaste i ku szczytowi zwężone, samic zaś piłkowane lub podwójnie piłkowane; tylko u jednego gatunku samice mają czułki podwójnie grzebieniaste. Koremy nie występują. Kształt skrzydła przedniego jest trójkątnawy, tylnego zaś mniej lub bardziej prostokątny. Genitalia samca mają silnie zesklerotyzowany, wydatny unkus, powierzchnię przezroczystą w odsiebnej części walwy[2], zaostrzony sakulus oraz wezykę edeagusa zaopatrzoną w liczne i drobne ciernie lub zupełnie tychże pozbawione. Genitalia samic mają gonapofizy przedniej i tylnej pary zbliżonej długości[1], a u niektórych gatunków przewód torebki kopulacyjnej rozszerzony jest w prebursę[2].
Przedstawiciele rodzaju rozprzestrzenieni są w krainie palearktycznej od Półwyspu Iberyjskiego po Kraj Nadmorski i Półwysep Koreański. Większość gatunków występuje na zachodzie Palearktyki, a najliczniejszą faunę ma strefa śródziemnomorska[3]. W Polsce stwierdzono występowanie dwóch gatunków, J. chloros i J. globulariae[4].
U motyli tych występuje jedno pokolenie w ciągu roku, a stadium zimującym jest gąsienica. Roślinami pokarmowymi gąsienic są różni przedstawiciele astrowatych. Młode gąsienice są owadami minującymi liście (endofoliofagami). U części gatunków gąsienice po przezimowaniu przechodzą do żerowania na roślinie od zewnątrz (egzofitofagi), u innych pozostają minowcami aż do przepoczwarczenia, a u niektórych wdrążają się w późniejszych stadiach do pędu rośliny żywicielskiej[2].
Takson ten wprowadzony został w 1946 roku przez Ruggera Verityego, który jego gatunkiem typowym wyznaczył Sphinx chloros. Nazwę Jordanita wprowadził już w 1940 roku Ramón Agenjo Cecilia, ale w sposób nieważny, nie podając gatunku typowego[5].
Do rodzaju tego należą 34 opisane gatunki zgrupowane w ośmiu podrodzajach[3][5]: