José Guilherme de Toledo

José Toledo
Ilustracja
José Toledo w barwach Wisły Płock (2016)
Pełne imię i nazwisko

José Guilherme de Toledo

Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1994
São Paulo, Brazylia

Wzrost

193 cm

Pozycja

prawy rozgrywający

Informacje klubowe
Klub

Vardar Skopje

Numer w klubie

29

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
Handebol Itapema
2014–2015 BM Granollers
2015–2019 Wisła Płock
2019– Vardar Skopje
Kariera reprezentacyjna[a]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Brazylia 82 (216[1])
  1. ↑ Aktualne na: 10 grudnia 2018.

José Guilherme de Toledo (ur. 11 stycznia 1994 w São Paulo[2]) – brazylijski piłkarz ręczny, prawy rozgrywający, od 2019 zawodnik Vardara Skopje.

Reprezentant Brazylii, mistrz (2016) i wicemistrz (2018) Ameryki, uczestnik mistrzostw świata. Król strzelców mistrzostw świata U-19 na Węgrzech (2013; 64 bramki).

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo grał w brazylijskim Handebol Itapema. W 2014 podpisał trzyletni kontrakt z hiszpańskim BM Granollers[3]. W sezonach 2014/2015 i 2015/2016 rozegrał w lidze ASOBAL 30 meczów, w których zdobył 104 bramki[4]. W sezonie 2014/2015 wystąpił ponadto w pięciu meczach Pucharu EHF, w których rzucił 16 goli[2].

W listopadzie 2015 został zawodnikiem Wisły Płock, z którą podpisał dwuipółletnia umowę[5] (zgodnie z pierwotnymi ustaleniami miał trafić do płockiej drużyny w lipcu 2016). Według hiszpańskich mediów kwota transferu wyniosła 40 tys. euro[6]. W płockim zespole zadebiutował 11 listopada 2015 w wygranym spotkaniu ze Śląskiem Wrocław (35:26), a po raz pierwszy w Lidze Mistrzów wystąpił trzy dni później w meczu z tureckim Beşiktaşem (32:26). W sezonie 2015/2016 rozegrał w Superlidze 16 spotkań i zdobył 46 goli, a w LM zanotował osiem meczów i rzucił 30 bramek[2].

W sezonie 2016/2017 rozegrał w Superlidze 25 meczów i rzucił 47 bramek[7], a w Lidze Mistrzów wystąpił w dziewięciu spotkaniach, w których zdobył 17 goli[2]. W rozegranym 24 maja 2017 pierwszym spotkaniu finałowym polskiej ligi z Vive Kielce (24:25), sfaulował w 12. minucie Krzysztofa Lijewskiego, rozcinając mu brodę i powodując krwiaka na krtani oraz wykluczając go z gry w spotkaniu rewanżowym. W trakcie meczu sędziowie ukarali go za ten faul karą dwóch minut. 26 maja 2017 Komisarz Ligi Piotr Łebek nałożył na Wisłę Płock i de Toledo karę pieniężną w wysokości 10 tys. zł. Zobowiązał też zawodnika do publicznych i osobistych przeprosin Krzysztofa Lijewskiego[8]. Komisja Odwoławcza przy Związku Piłki Ręcznej w Polsce na odbytym 18 lipca 2017 posiedzeniu uchyliła w całości karę[9].

W sezonie 2017/2018 rozegrał w Superlidze 34 mecze i zdobył 101 goli, a w Lidze Mistrzów wystąpił 14 razy i rzucił 41 bramek[2]. W sezonie 2018/2019 rozegrał w Superlidze 30 meczów i zdobył 87 goli[10] oraz otrzymał nominację do nagrody dla najlepszego bocznego rozgrywającego ligi[11]. W Lidze Mistrzów wystąpił z kolei w 13 spotkaniach, w których rzucił 41 bramek[2]. Po raz ostatni w barwach Wisły zagrał 22 maja 2019 przeciwko Vive Kielce (26:26).

W 2019 przeszedł na zasadzie transferu definitywnego do macedońskiego Vardara Skopje[12].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 zagrał w mistrzostwach świata U-19 na Węgrzech – w turnieju tym zdobył 64 gole, zostając wraz z Rumunem Nicusorem Negru królem strzelców turnieju[13]. Podczas mistrzostw świata U-21 w Brazylii (2015) wystąpił w siedmiu meczach, w których rzucił 14 bramek[14].

W 2015 wziął udział w mistrzostwach świata seniorów w Katarze – w sześciu meczach zdobył 11 bramek[15]. W 2016 wraz z reprezentacją Brazylii wywalczył mistrzostwo Ameryki – w rozegranym 19 czerwca 2016 finale z Chile (28:24) zdobył trzy bramki[16]. W sierpniu 2016 uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro (7. miejsce) – zagrał w sześciu spotkaniach, rzucając 21 goli[17]. W 2017 wziął udział w mistrzostwach świata we Francji, podczas których rzucił 29 bramek i miał 21 asyst[18]. W 2018 wywalczył wicemistrzostwo Ameryki – w rozegranym 24 czerwca 2018 meczu finałowym z Argentyną (24:29) zdobył cztery gole[19]. W 2019 uczestniczył w mistrzostwach świata w Danii i Niemczech, w których rozegrał osiem spotkań i rzucił 37 bramek[20].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacja Brazylii
Indywidualne

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]
Klub Sezon Liga Liga Puchar Polski Europejskie puchary Razem
M B Śr. M B Śr. M B Śr. M B Śr.
BM Granollers 2014/2015 ASOBAL 21 57 2,7 – – – 5 16 3,2 26 73 2,8
2015/2016 9 47 5,2 – – – – – – 9 47 5,2
Razem 30 104 3,5 – – – 5 16 3,2 35 120 3,4
Wisła Płock 2015/2016 Superliga 16 46 2,9 4 8 2 8 30 3,8 28 84 3
2016/2017 25 47 1,9 5 17 3,4 9 17 1,9 39 81 2,1
2017/2018 34 101 3 3 4 1,3 14 41 2,9 51 146 2,9
2018/2019 30 87 2,9 2 6 3 13 41 3,2 45 134 3
Razem 105 281 2,7 14 35 2,5 44 129 2,9 163 445 2,7
Stan na koniec sezonu 2018/2019[2][4][21]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Brazil. Team roster. ihf.info, 10 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-14]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g José Guilherme de Toledo. eurohandball.com. [dostęp 2018-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-20)]. (ang.).
  3. ↑ Mireia Portabella: El Fraikin BMG tendrá tres nuevas incorporaciones para el 2014–15. bmgranollers.cat, 21 czerwca 2014. [dostęp 2018-01-21]. (hiszp.).
  4. ↑ a b José Guilherme de Toledo. asobal.es. [dostęp 2018-01-21]. (hiszp.).
  5. ↑ Maciej Wojs: Jose Guilherme de Toledo w Orlen Wiśle już teraz!. sportowefakty.wp.pl, 9 listopada 2015. [dostęp 2018-01-21].
  6. ↑ Sławomir Bromboszcz: Oficjalnie: Jose Guilherme de Toledo zagra w Orlen Wiśle Płock. sportowefakty.wp.pl, 8 listopada 2015. [dostęp 2018-01-21].
  7. ↑ Klasyfikacja strzelców – sezon 2016/2017. zprp.pl. [dostęp 2018-01-21].
  8. ↑ Maciej Wojs: Kary finansowe dla Orlen Wisły Płock po pierwszym finale PGNiG Superligi!. sportowefakty.wp.pl, 26 maja 2017. [dostęp 2018-01-21].
  9. ↑ Jose de Toledo – kara uchylona. sprwislaplock.pl, 24 sierpnia 2017. [dostęp 2018-01-21].
  10. ↑ Klasyfikacja strzelców – sezon 2018/2019. zprp.pl. [dostęp 2019-08-18].
  11. ↑ Gladiatory 2019 rozdane!. zprp.pl, 26 maja 2019. [dostęp 2019-08-18].
  12. ↑ Bartek Choinkowski: Oficjalnie: Jose de Toledo odchodzi z Orlen Wisły. Kierunek Skopje. sportowefakty.wp.pl, 1 lipca 2019. [dostęp 2019-08-18].
  13. ↑ a b Raport z mistrzostw świata U-19 na Węgrzech 2013 – najlepsi strzelcy. ihf.info. [dostęp 2018-01-21]. (ang.).
  14. ↑ Raport z mistrzostw świata U-21 w Brazylii 2015. ihf.info. [dostęp 2018-01-21]. (ang.).
  15. ↑ Raport z mistrzostw świata w Katarze 2015. ihf.info. [dostęp 2018-01-21]. (ang.).
  16. ↑ Raport z meczu Chile – Brazylia (24:28). Finał mistrzostw Ameryki 2016. panamericanohandball.datafactory.la. [dostęp 2018-01-21]. (port.).
  17. ↑ Raport z igrzysk olimpijskich w Rio do Janeiro 2016. ihf.info. [dostęp 2018-01-21]. (ang.).
  18. ↑ Raport z mistrzostw świata we Francji 2017. ihf.info. [dostęp 2018-01-21]. (ang.).
  19. ↑ Raport z mistrzostw Ameryki 2018. handballargentina.org. [dostęp 2018-10-20]. (ang.).
  20. ↑ Raport z mistrzostw świata w Danii i Niemczech 2019. ihf.info. [dostęp 2019-04-24]. (ang.).
  21. ↑ Archiwum rozgrywek. zprp.pl. [dostęp 2018-01-21].