Jérôme-Joseph de Momigny

Jérôme-Joseph de Momigny
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1762
Philippeville

Pochodzenie

belgijskie

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1842
Charenton

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, teoretyk

Multimedia w Wikimedia Commons

Jérôme-Joseph de Momigny (ur. 20 stycznia 1762 w Philippeville, zm. 25 sierpnia 1842 w Charenton[1][2]) – belgijski kompozytor i teoretyk muzyki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był uzdolnionym dzieckiem, mając 12 lat był już organistą kościelnym w Saint-Omer[1][2]. Od 1785 roku pełnił funkcję organisty w opactwie św. Piotra w Lyonie[1][2]. W trakcie rewolucji francuskiej zaangażował się w działalność polityczną przeciwko jakobinom, uczestniczył w walce przeciwko Konwentowi Narodowemu[2], w wyniku czego musiał udać się na emigrację do Szwajcarii[1][2]. Po upadku rządów Robespierre’a wrócił do Lyonu[2]. W 1800 roku osiadł w Paryżu, gdzie założył działające do 1828 roku wydawnictwo muzyczne[1][2]. Opublikował w nim ponad 750 dzieł 153 różnych autorów, w tym własne kompozycje i pisma teoretyczne[2]. Po bankructwie wydawnictwa utrzymywał się z pomocy finansowej, której udzielał mu m.in. Luigi Cherubini[1]. Pod koniec życia zapadł na chorobę umysłową i w 1840 roku został umieszczony w przytułku dla obłąkanych w Charenton, gdzie zmarł[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Nowatorskie poglądy muzykologiczne Momigny’ego nie spotkały się ze zrozumieniem współczesnych, ich znaczenie odkryto dopiero w 2. połowie XIX wieku[1]. Do jego teorii rytmu i frazowania nawiązał Hugo Riemann[1]. Za zasadę kształtowania przebiegu muzycznego uważał przejście od słabej do mocnej części taktu[1]. Wskazywał na związek między podstawowymi funkcjami życiowymi człowieka (puls, bicie serca, kroki), tworzącymi podstawowe jednostki dźwiękowe, oraz na analogie między słowem a muzyką[1]. Skonstruował 7-dźwiękowy akord diatoniczny zbudowany z tercji i dodając do utworzonej na jego podstawie skali dźwięki chromatyczne i enharmoniczne uzyskał 17-dźwiękową skalę przypominającą typową dla muzyki przełomu XIX i XX wieku politonalność[1].

Skomponował m.in. opery Le Baron de Felsheim, La Nouvelle Laitière i Arlequin Cedrillon[1][2], 6 kwartetów smyczkowych, 6 sonat na skrzypce i fortepian, 9 sonat na bas, skrzypxe i fortepin, Grand nocturne na skrzypce lub flet i fortepian, utwory fortepianowe, pieśni[1]. Jego muzyka ma charakter salonowy i nie zdobyła sobie większego uznania[1].

Ważniejsze prace

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Méthode de piano (wyd. Paryż 1802)
  • La Première Année de leçons de pianoforte (wyd. Paryż 1802–1803)
  • Cours complet d’harmonique et de composition (wyd. Paryż 1803–1806, 2. wyd. 1808)
  • Exposé succint du seul système musical qui soit partout d’accord avec la nature, avec la raison et avec la practique (wyd. Paryż 1808)
  • Le Noveau Solfège (wyd. Paryż 1808)
  • La Seule Vraie Théorie de la musique (wyd. Paryż 1821)
  • À l’Académie des Beaux-Arts (wyd. Paryż 1831)
  • Cours général de musique (wyd. Paryż 1834)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 299–300. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2476. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]