| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
240 tys. (2009) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | xbr | ||
| IETF | xbr | ||
| Glottolog | kamb1299 | ||
| Ethnologue | xbr | ||
| BPS | 0141 3 | ||
| WALS | kam | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kambera, także sumba wschodni[1] (hilu Humba)[2] – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodniej części wyspy Sumba[1][3]. Według danych z 2009 roku posługuje się nim 240 tys. osób[1].
Służy jako lingua franca wschodniej Sumby[2]. Jest silnie rozdrobniony gwarowo, przy czym dialekty cechują się różnym poziomem wzajemnej zrozumiałości[1]. Blisko spokrewniony z językiem mamboru[4].
W użyciu jest także język indonezyjski. Indonezyjski dominuje na terenach wzdłuż wybrzeża i w większych miejscowościach (Waingapu, Melolo), do czego przyczynia się zróżnicowanie etniczne[2].
Istnieje duży zbiór materiałów poświęconych temu językowi. Pierwsze dane (o charakterze leksykalnym) pochodzą z XIX w.[5] Badaniem języka kambera zajmowała się m.in. Marian Klamer, autorka opracowania gramatycznego z 1998 r.[6] Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].