Język kamoro

Nie mylić z: język yeretuar (umar, umari).
Kamoro
Obszar

Papua, Papua Zachodnia (Indonezja)

Liczba mówiących

8 tys. (1987)[1]

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 kgq
IETF kgq
Glottolog kamo1255
Ethnologue kgq
BPS 0982 6
WALS kmr
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język kamoro (a. kamora), także: kaokonau, lakahia, mimika, mukamuga, nafarpi (a. nefarpi, neferipi), nagramadu (a. nagramandu), umar (a. umari)[1][2] – język papuaski używany przez grupę ludności w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Według danych z 1987 roku mówi nim 8 tys. osób[1].

Posługują się nim członkowie ludu Kamoro (określanego różnymi nazwami)[3]. Publikacja Peta Bahasa podaje, że jego użytkownicy zamieszkują wieś Atuka oraz okoliczne tereny w prowincji Papua (dystrykt Mimika Tengah, kabupaten Mimika)[4]. Timothy Usher informuje, że ludność używająca tego języka zamieszkuje tereny w okolicach jeziora Yamur i wzdłuż wybrzeża Nowej Gwinei, od południowo-wschodniego brzegu zatoki Etna na zachodzie do rejonu rzeki Mukumuga na wschodzie[5]. W użyciu jest także język indonezyjski[1].

Jest silnie zróżnicowany dialektalnie (w 1953 wyróżniono dialekty: zachodni, tarjà, środkowy, kàmora, wània, mukumùga). Różnice między nimi mogą być na tyle poważne, że nie można wykluczyć, iż chodzi raczej o odrębne języki. Nie przeprowadzono jednak analizy leksykostatystycznej[5]. W węższym ujęciu Kamoro to nazwa pewnej podgrupy w ramach języka i kultury Mimika, w szerszym ujęciu określenia te są równoznaczne[3][6].

Sporządzono słownik oraz opis jego gramatyki[7][8]. Opis dialektu tarjà opublikowano w 1953 roku[5]. Jeden z najwcześniej poznanych języków papuaskich (1828)[5]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kamoro, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Kamoro. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
  3. ↑ a b Zulyani Hidayah: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia. Wyd. 2. Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 155. ISBN 978-979-461-929-2. OCLC 913647590. [dostęp 2022-08-25]. (indonez.).
  4. ↑ Bahasa Kamoro. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-24)]. (indonez.).
  5. ↑ a b c d Timothy Usher: Kamoro. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-24)]. (ang.).
  6. ↑ M. Junus Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 560–562. OCLC 1027453789. [dostęp 2022-08-25]. (indonez.).
  7. ↑ Buku Tata Bahasa Serta Kamus Bahasa Amungme dan Kamoro Diminati Banyak Kalangan. Salam Papua, 2020-09-15. [dostęp 2022-08-24]. (indonez.).
  8. ↑ Kamus Bahasa Kamoro: akwere naata. Gereja Katolik Kokonao, 2000. [dostęp 2022-08-24]. (indonez.).