| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5–6 tys. (2008) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kyo | ||
| IETF | kyo | ||
| Glottolog | kelo1247 | ||
| Ethnologue | kyo | ||
| BPS | 0139 4 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język klon, także: kalong, kelon, kelong, kolon[1][2] – język papuaski z grupy alor-pantar, używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, jeden z języków wyspy Alor. Według danych z 2008 r. posługuje się nim 5–6 tys. osób[1].
Jest blisko spokrewniony z językiem adang[3]. Składa się z dwóch dialektów – klon bring i klon paneia; są to również nazwy grup w obrębie ludu Klon. Wzajemna zrozumiałość między nimi jest uzależniona od wcześniejszej styczności z drugim dialektem[1].
Jego użytkownicy zamieszkują przysiółki na terytorium wsi Probur, Probur Utara i Tribur (klon bring) oraz Halerman, Margera i Manatang (klon paneia)[1].
Według doniesień z pocz. XXI w. pozostaje w szerokim użyciu (i jest znany różnym grupom wiekowym), przy czym część rodziców świadomie nie przekazuje tego języka swoim dzieciom[4]. Społeczność ma obojętny bądź negatywny stosunek do języka klon[5].
Panuje wielojęzyczność, powszechnie znany jest malajski alorski, a wiele osób włada również innymi językami archipelagu. Indonezyjski i lokalny malajski służą do kontaktów z osobami z zewnątrz. Na pocz. XXI w. odnotowano, że wśród osób w wieku powyżej 60 lat bywa spotykana pewna znajomość języka niderlandzkiego[6].
Pierwsze opracowanie gramatyczne poświęcone temu językowi sporządził Louise Baird (A grammar of Klon, 2008). Wcześniejsze materiały (z II poł. XX w.) ograniczały się do list słownictwa[7]. Nie wykształcił piśmiennictwa[8].