| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5 tys. (1997) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tpg | ||
| IETF | tpg | ||
| Glottolog | kula1280 | ||
| Ethnologue | tpg | ||
| BPS | 0151 4 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kula, także: kola, lamtoka, lantoka, tanglapui – język papuaski z grupy alor-pantar, używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie w Indonezji, na wyspie Alor. Według danych z 1997 roku posługuje się nim 5 tys. osób[1].
Z danych Ethnologue wynika, że dzieli się na kilka dialektów: iramang, kula, kulatela, watena, larena, kula watena, sumang, arumaka[1].
Odnotowano, że na poziomie struktury przypomina pobliski język sawila, ale nie jest z nim dobrze wzajemnie zrozumiały[1][2]. Nazwa „tanglapui” odnosi się do obu tych języków; zasugerowano wręcz, że mogą to być dialekty[3]. Pod wieloma względami kula ma charakter przejściowy między sawila a wersing[4].
Według danych z 2017 r. jest zagrożony wymarciem, przyczynia się do tego wzrost roli malajskiego alorskiego. Najmłodsze pokolenie ma przeważnie bierną jego znajomość. Pozostaje jednak w użyciu wśród osób dorosłych. Niektórzy znają również języki sawila i wersing[5].
Poświęcono mu skrótowe opracowanie gramatyczne (Kula, w: The Papuan languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars, 2017)[6]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].