Język li’o

Li’o

Obszar	Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)
Liczba mówiących	105 tys. (2009)[1]
Klasyfikacja genetyczna
Języki austronezyjskie Języki malajsko-polinezyjskie Grupa centralno-wschodnia Grupa centralna Języki bima-lembata Język li’o
Status oficjalny
Ethnologue	6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3	ljl
IETF	ljl
Glottolog	lioo1240
Ethnologue	ljl
BPS	0106 2
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język li’o, także: aku, lio, tanah kunu – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodnio-środkowej części wyspy Flores. Według danych z 2009 roku ma 105 tys. użytkowników^[1]. Posługuje się nim grupa etniczna Lio^[2].

Należy do zaproponowanej grupy języków centralnego Flores^[3]. Bywa uznawany za dialekt języka ende^[4]. W 1987 r. wyróżniono dialekty: aku, tana kunu, mbu, mbengu, mego^[5].

Charakteryzuje się ubogą morfologią^[6]. W języku li’o występuje piątkowy system liczbowy^[7].

Został opisany w postaci słownika (Li’onesisch-Deutsch Wörterbuch, 1933)^[8] i opracowania gramatycznego (Struktur Bahasa Lio, 1987)^[9] .

Przypisy

1. David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Li’o, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
2. M. Junus Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 470–472. OCLC 1027453789. (indonez.).
3. Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Central Flores. Glottolog 4.5. [dostęp 2022-08-04]. (ang.).
4. David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Ende, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
5. Sawardo i in. 1987 ↓, s. 1.
6. Sawardo i in. 1987 ↓, s. 104.
7. Sawardo i in. 1987 ↓, s. 105.
8. Paul Arndt: Li’onesisch-Deutsch Wörterbuch. Ende: Arnoldus, 1933. (niem.). Brak numerów stron w książce
9. Sawardo i in. 1987 ↓.

Bibliografia

• Paulus Sawardo, Wakidi, Tarno, Yahya Lita, S. Kusharyanto: Struktur Bahasa Lio. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1987. OCLC 19097017. [dostęp 2023-06-05]. (indonez.).