Język makuva
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5 (2003) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | lva | ||
| IETF | lva | ||
| Glottolog | maku1277 | ||
| Ethnologue | lva | ||
| BPS | 0167 3 | ||
| Występowanie | |||
 Rozprzestrzenienie języka makuva | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język makuva[1] (a. maku’a, makue, makua)[2], także: lóvaia[1][3], loikera[1] – słabo poznany język austronezyjski z Timoru Wschodniego. W 2003 r. oszacowano, że biegle posługuje się nim 5 osób[4].
Jest bliżej spokrewniony z dialektami kawaimina (kairui, waima’a, midiki, naueti) i językami południowo-zachodnich Moluków (jak luang i kisar)[5][6]. Dawniej uważano, że jest to język papuaski, podobnie jak okoliczne języki fataluku, makasai i makalero. Jego związek z innymi językami austronezyjskimi pozostawał niewykazany z uwagi na nietypowe zmiany dźwiękowe, które zatarły ślady pokrewieństwa słownikowego[7][8].
Został w znacznej mierze wyparty przez język fataluku, który dominuje w regionie[4]. Przez dłuższy czas uchodził za wymarły. Badania przeprowadzone przez Aone van Engelenhovena ujawniły, że język ten zachował się w charakterze rejestru rytualnego[9][10].
Sama nazwa lóvaia wywodzi się z języka fataluku[2]. Wszyscy jego użytkownicy (osoby w podeszłym wieku) komunikują się również w tym języku. Znajomość innych języków (indonezyjskiego, tetum, portugalskiego) nie istnieje bądź jest bardzo ograniczona[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c van Engelenhoven 2010 ↓, s. 161.
- ↑ a b Hajek, Himmelmann i Bowden 2003 ↓, s. 159.
- ↑ Hajek, Himmelmann i Bowden 2003 ↓.
- ↑ a b Hajek, Himmelmann i Bowden 2003 ↓, s. 155.
- ↑ van Engelenhoven 2010 ↓, s. 163.
- ↑ van Engelenhoven 2009 ↓, s. 439.
- ↑ van Engelenhoven 2010 ↓, s. 162.
- ↑ van Engelenhoven 2009 ↓, s. 430.
- ↑ van Engelenhoven 2010 ↓, s. 178.
- ↑ Bruno van Wayenburg: Sprankje hoop voor talenvorsers: Nieuw ontdekte taal Rusenu alweer bijna uitgestorven. VPRO Noorderlicht, 2007-09-13. [dostęp 2020-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-19)]. (niderl.).
- ↑ Hajek, Himmelmann i Bowden 2003 ↓, s. 163.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Aone van Engelenhoven: The position of Makuva among the Austronesian languages in East Timor and Southwest Maluku. W: Alexander Adelaar, Andrew Pawley (red.): Austronesian Historical Linguistics and Culture History: A Festschrift for Robert Blust. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2009, s. 425–442, seria: Pacific Linguistics 601. ISBN 978-0-85883-601-3. OCLC 320478674. [dostęp 2023-03-29]. (ang.).
- Aone van Engelenhoven. The Makuva Enigma: Locating a hidden language in East-Timor. „Revue roumaine de linguistique”. 80 (2), s. 161–181, 2010. OCLC 730493193. [dostęp 2022-11-07]. (ang.).
- John Hajek, Nikolaus Himmelmann, John Bowden. Lóvaia: an East Timorese language on the verge of extinction. „International Journal of the Sociology of Language”. 2003 (160), s. 155–167, 2003. DOI: 10.1515/ijsl.2003.016. ISSN 0165-2516. OCLC 206031560. (ang.).