| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
6 tys. (2005) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | pnp | ||
| IETF | pnp | ||
| Glottolog | panc1247 | ||
| Ethnologue | pnp | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język pancana, także kapontori[1] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowo-Wschodni w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2005 roku posługuje się nim 6 tys. osób[2][3].
Jego użytkownicy zamieszkują centralną część wyspy Buton[1][2]. Dostępne doniesienia (2010) sugerują, że pancana pozostaje w powszechnym użyciu (przynajmniej w dwóch miejscowościach)[3]. Społeczności znany jest również język wolio[2].
Pancana jest blisko spokrewniony z językiem muna[4].
J.C. Anceaux (1978) pod pojęcie pancana podłożył następujące odmiany: palewata, lawele, kalende i lambusango. Z kolei B.H. Bhurhanuddin (1979) do dialektów pancana zaliczył: kapontori, kambowa, kalende (poddialekty kalende i lawele) i labuandiri[5]. W publikacji Ethnologue (wyd. 22, 2019) wymieniono następujące dialekty: kapontori (akido), kalende (lawele), labuandiri[2]; kambowa uznano natomiast za odmianę postulowanego języka kioko[6].
Miejscowa sytuacja językowa nie została dobrze przebadana[1]. Niewykluczone, że chodzi o więcej niż jeden język[2].