Język saleman

Nie mylić z: język sawai – język z Halmahery.

Saleman

Obszar	Moluki (Indonezja)
Liczba mówiących	5 tys. (1989)[1]
Klasyfikacja genetyczna
Języki austronezyjskie Języki malajsko-polinezyjskie Grupa centralno-wschodnia Grupa centralna Języki centralnomolukańskie Grupa wschodnia Języki seram Języki sawai-nuaulu Język saleman
Status oficjalny
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-3	sau
IETF	sau
Glottolog	sale1244
Ethnologue	sau
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język saleman (a. seleman), także: hatue, sawai, wahai^[1], koa-koa^[2] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji, w kilku miejscowościach w północno-centralnej części wyspy Seram. Według danych z 1989 roku posługuje się nim blisko 5 tys. osób^[1].

Jest blisko spokrewniony z językiem nuaulu^[3]. Jego użytkownicy zamieszkują obszar w pobliżu zatoki Saleman (kecamatan Seram Utara)^[4]. Sami określają się jako „Sawai”, jest to również nazwa jednej z wsi^[5].

W latach 80. XX w. odnotowano, że bywa znany jako drugi język, wśród użytkowników nuaulu północnego i manusela (we wsiach Rumaholat i Alakamat)^[6]. W użyciu są także języki indonezyjski i malajski amboński^[7].

W 1930 r. ukazały się pewne informacje gramatyczne nt. tego języka^[8]. Dostępne są także dwie listy słownictwa z XIX w. (opisujące saleman jako „hatue” i „wahai”)^[9].

Przypisy

1. David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Saleman, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
2. Nugroho 2020 ↓, s. 261.
3. Loski i Loski 1989 ↓, s. 115.
4. Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura, 1996, s. 61. ISBN 978-979-8132-90-2. OCLC 40713056. (indonez.).
5. Loski i Loski 1989 ↓, przyp. 20, s. 116.
6. Loski i Loski 1989 ↓, s. 116.
7. Nugroho 2020 ↓, s. 268.
8. Odo D. Tauern. Beitrag zur Kenntnis der Sprachen und Dialekte von Seran. (Fortsetzung). „Anthropos”. 25 (3/4), s. 567–578, 1930. ISSN 0257-9774. OCLC 5547271398. JSTOR: 40445859. (niem.). 
9. Loski i Loski 1989 ↓, s. 117.

Bibliografia

• Russel A. Loski, Gail M. Loski: The Languages Indigenous to Eastern Seram and Adjacent Islands. W: Wyn D. Laidig (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 6: Maluku. Summer Institute of Linguistics, 1989, s. 103–141. [dostęp 2023-08-01]. (ang.).
• Mardi Nugroho. Vitalitas Bahasa Saleman di Negeri Saleman. „Ranah: Jurnal Kajian Bahasa”. 9 (2), s. 260–271, 2020. DOI: 10.26499/rnh.v9i2.2938. ISSN 2579-8111. OCLC 8867001109. [dostęp 2023-08-02]. (indonez.).