| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
4 tys. (2010) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | twe | ||
| IETF | twe | ||
| Glottolog | teiw1235 | ||
| Ethnologue | twe | ||
| BPS | 0192 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język teiwa, także tewa – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, jeden z języków wyspy Pantar. Według danych z 2010 r. posługuje się nim 4 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[1].
Jego użytkownicy zamieszkują sześć wsi (Lebang, Boweli, Kaleb, Nule, Kabir i Madar) w północno-zachodniej części wyspy[2].
Składa się z trzech dialektów: deing, lebang, madar[1], przy czym etnolekt deing (diang) bywa traktowany jako odrębny język[3]. Sami użytkownicy określają swój język jako pi-tarau, czyli „nasz język”. „Teiwa” to nazwa jednego z klanów. Lokalnie używa się też określenia bahasa Lebang, od nazwy głównej miejscowości[2].
Jest zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją ze strony lokalnego malajskiego i języka indonezyjskiego. Na początku XXI w. pozostawał w użyciu w kontaktach domowych (wśród osób dorosłych), ale przy zwracaniu się do dzieci stosowano malajski/indonezyjski. Do lat 70. XX w. był jeszcze wykorzystywany w sferze religijnej[2].
Istnieją nieliczne publikacje poświęcone temu językowi[4]. Został opisany w postaci opracowania gramatycznego (A grammar of Teiwa, 2010)[5]. Wcześniejsze materiały ograniczały się do danych leksykalnych[2].